en veel van wat er tussendoor was aangeschaft moest bij het eind van Amsterdam dus ook weer weg.
Daar waren behalve de verhuizing ook vier open koopdagen voor nodig.
Eigenlijk kan ik mijzelf nog wel voor mijn kop slaan dat ik die ene tafel niet mee heb genomen waar ik me watertandend bij stond me af te vragen of nu een huis moest bouwen rond die 2 koters van me of rond die tafel.
Maar dat ik braaf nee zei tegen dat ene nachtkastje wat er nog stond, vergeef ik mijzelf nóóit.
Dus mocht iemand nog ergens ooit zo'n veel te grote tafel uit een klooster vinden, voor een prikkie, bel me aub : ik spring ter plekke op mijn fiets, kom hem halen en verbouw mijn huis er rondom!
Ik kan heel wat minder grijnzen om de dozen met archief die blijkbaar sindsdien zouden zijn kwijtgeraakt bij die verhuizing. Zoals de zusters beweerden, tegenover zowel Gerard van Westerloo toen die ging spitten rond zijn moeder Roosje Vonk als verschillende malen, heel boos, tegenover mij. Wat er van waar is of waar het de boosheid was horend bij een eind....
Ik hoop dat het de boosheid was.
Naar mijn idee waren de zusters (en het bisdom Haarlem) in die jaren in ieder geval goed pissig. Een vertrek uit Amsterdam, een geseculariseerde wereld die zich ermee bemoeide, het eerste -niet eerbiedige boek, geschreven door een "buitenstaander' , niet diep onder de indruk van hún leven opgeofferd hebbende religeusen , en toen kwam ik ook nog eens: hoezo prive archief? Wat was er nog meer, waar angst voor was?
Er is door een paar verstandige mensen veel werk verzet rond de frustratie en angst bij het afbreken van die muren erom heen. En niet alleen bij de Voorzienigheid.
Er schijnen kloosters nog vele malen meer angst te hebben heb ik in die jaren leren ontdekken en begin ik mischien nu te snappen.
Ik heb veel geleerd door een Repelsteeltje spelende broeder die vervangen werd door een wijze vent die de moed had trots te zijn op al die jaren. Terecht!
Zonder die 2 had ik de zusters nog heel lang niet kunnen begrijpen.
Het kennen en weten van je verleden is essentieel voor morgen.
Een heel fundamenteel mensenrecht.
En nu zetten dus voormalige zorgontvangers hun woorden en foto's van kinderen on line;
gedeelde instrumenten in: ik ben (ook) een kind van De Voorzienigheid.
Dank jullie wel!
Dank je wel Helma, ik was een sufferd!
Therese had groot gelijk met die foto's aan jou te geven en te weten dat die instrumenten bij jou in goede handen waren.
Ze had je toch immers zelf opgevoed!
Os meninos de Huambo (de kinderen van Huambo)
....
spelend met draden
gesponnen uit de tranen
van het verleden
dromen bouwend,
magische sterren aan de hemel ontdekkend
lippen gemaakt voor nieuwe poezie
sterren gebruikend om spelling te leren
door van sterrenletters
snoeren nieuwe woorden te rijgen.
lerend over droom en werkelijkheid
hoe gemeenschapppen te bouwen
lerend wat de vrijheid kostte
met het meest prachtige lach
van deze planeet
sommen makend
door zoenen op te tellen
bij bloemen en zweet
morgenvroeg van de maan aftrekken
natte regen door mais delend
en de wind met de zee te vermenigvuldigen
om de uitkomsten
los te laten
als constructies die
altijd zullen blijven gloeien
aan de hemel
tussen al geschreven sterren
Nieuwe woorden steeds weer nieuw
woorden van die steeds weer nieuwe tijd
....
Manuel Rui Monteiro, Luanda Angola 1975
stond er op die geboortekaart van mijn zorgontvangers.
Dank je wel, Annelies voor een staaltje zorgdrágen.
Jij ook, Jolanda, fijn dat ik díe woorden die ik nodig had óók kreeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten