14-10-06: Orly en dat zwarte bosmannetje

Soms schrikt een mens zich helemaal wezenloos!




Het recht op mogen lezen
is mij aangeboren!

Opus Cit. ondergetekende.

Een kinderkoppie is het meest fanstastische deel van de Schepping wat ik mij voor kan stelllen.
Reken maar dat ik mij heel veel kan voorstellen. En dat goddank altijd heb gedaan ook!

Dank je wel, Maritska. Je bent mij compaan geweest in menige zuster-moord!
Ik heb altijd geweten dat die vele uren kaften de gelukkigste waren in de Voorzienigheid Amsterdam.
Al mocht ik ze van Leonora niet lezen, van jou mocht ik houden van boeken!

Maar ik ontdek net pas hoe groot gelijk Leonora had!
En die daverende lach is de meest soete wraeck.

Mariska is een danseres
Zij komt uit verre landen
Haar lipjes rood
Haar beentjes bloot
Zo danst zij in het rond, oi!

Op het eiland Sicilië regeert koning Serrano. De mensen zijn er gelukkig, totdat op een dag het zwarte bosmannetje verschijnt. Hij woont diep in het bos en hij jaagt de mensen schrik aan door 's avonds in de buurt van hun huizen op deuren te bonzen en hard te schreeuwen: "Wee, wee, wee!" Iedereen is doodsbang voor het rare zwarte mannetje.Dan komt er een prachtige zwaan, getooid met een gouden kroontje, aanvliegen. Het is de koningszwaan uit het dal van de goede geest Imbus en hij brengt de koning een ring met edelstenen, die hij altijd moet dragen.Op een kwade dag steelt het zwarte bosmannetje de kostbare ring van de koning, die nu diep ongelukkig is, omdat de ring het mooiste en kostbaarste was dat hij had. De koning wordt ziek en sterft van verdriet. Hij wordt begraven in een grot en het bosmannetje verstopt de ring achter de doodskist van de koning, zodat niemand hem meer vinden kan. De zoon van de koning, Leander, volgt zijn vader op. Er breken slechte tijden aan op het eens zo vredige en gelukkige Sicilië. Een groep rovers sluit zich aan bij het zwarte bosmannetje en huizen worden geplunderd. Soldaten van de koning proberen hem te vangen, doch het mannetje vecht hevig terug en slaat en stompt om zich heen. Het lukt niemand om het mannetje te vangen. De jaren gaan voorbij, koning Leander sterft, de ring wordt nog altijd niet teruggevonden en het boze bosmannetje blijft maar altijd even sterk, maar ook slecht en vals. Elke week sluipt hij, als het donker is, stil naar het graf van koning Serrano, om te zien of de ring er nog wel ligt. "Niemand zal hem vinden!" fluistert hij dan en sluipt terug naar zijn schuilplaats in het bos.Op een donkere avond ziet het bosmannetje plotseling een prins bij het graf verschijnen. Omdat hij bang is dat de prins naar de ring zal gaan zoeken, steekt hij hem dood. Die avond staat er een kring van schimmen om het graf. Het zijn gestorven prinsen en prinsessen, die opgestaan zijn uit hun graf en zingen: "De ring die de koningszwaan eens gaf, is nu verborgen in dit graf!"Het bosmannetje schrikt, nu zullen spoedig alle mensen weten waar de ring verborgen ligt!Op het eiland woont ook een klein meisje. Rozemarijntje is braaf en goed en het liefste kind van het eiland. Omdat zij zo rein is en zulke klare oogjes heeft, verzoeken de schimmen haar om te helpen het boze bosmannetje te verjagen, hij is immers bang voor goedheid en reinheid. Zo verschijnt Rozemarijntje, samen met de schimmen aan het graf. Zij trekt het bosmannetje uit zijn schuilplaats en kijkt hem in de ogen. Nu is zijn kracht gebroken. Rozemarijntje knijpt hem vervolgens dood, zodat hij nooit meer kwaad kan doen. De mensen juichen, er wordt een groot bosfeest gevierd, de koning krijgt zijn ring terug, Rozemarijntje wordt prinses en het dode bosmannetje wordt begraven op een donker plekje in het bos.

Nog één keer keek Rozemarijntje het
mannetje in de ogen. Toen stak ze haar handje in het schuilplaatsje, heel diep,
want het mannetje zat helemaal achterin! Maar ze kreeg hem te pakken! Haar fijne
vingertjes klemden zich vast om zijn nek, en zo trok Rozemarijntje het duivelse
ventje naar zich toe. Het bosmannetje spartelde geweldig tegen, maar
Rozemarijntje hield ook stevig beet. Ze lachte zachtjes. De mensen stonden
doodstil toe te kijken. Opeens keerde Rozemarijntje zich om en sprong van de rug
van Orli op de grond. En toen zagen de mensen het! "Het bosmannetje, het
bosmannetje!" riepen ze. "Rozemarijntje heeft het bosmannetje!" Maar ze keek
niet om naar de mensen, want ze hoorde de stem van de schimmenprinses:
"Rozemarijntje, hier heen! hier heen!" En met het spartelende kereltje in haar
hand liep ze vlug de grot in. Plotseling begonnen de schimmen weer te zingen:
De ring, die de koningszwaan eens gaf,is nu verborgen in dit graf.
Toen
sprak de prinses: "Rozemarijntje, laat het bosmannetje de plaats aanwijzen, waar
de ring verborgen ligt."

En Rozemarijntje hield toen het kereltje vlak
voor haar gezicht en zei:"Wijs mij de plek, waar de ring ligt." En ze keek hem
vlak in de ogen."Ja, ja!" schreeuwde het bosmannetje. "Ik zal het wijzen! Daar
achter de doodkist van de koning! Maar laat me nu los! Laat me nu los!""Niets
daarvan!" zei het meisje. "Jij bent nu gevangen!" Meteen kroop ze langs de
doodkist van koning Serrano, en ja, daar lag de kostbare ring! Ze kon hem zo meenemen. Vol vreugde liep ze nu naar de ingang van
de grot, waar de mensen vol spanning stonden te wachten. Toen ze in de opening
van de grot verscheen, begonnen al de mensen te juichen en te zingen. Want wat
ze daar zagen, was heerlijk om te zien. Daar stond Rozemarijntje. Ze stond in
het zachte maanlicht. En achter in de grot was het ook zacht licht van de
schimmen.Opeens hield ze het boze bosmannetje in de hoogte, kneep drie keer in
zijn nek, en toen spartelde het vervloekte mannetje niet meer. Er klonk een harde schreeuw,...... toen...... hingen zijn armpjes en zijn beentjes slap en zijn hoofdje op zij.Hij was dood.

Als de grote

klokke luidt
de klokke luidt
Kere weer om
Reuzen Reuzen
Kere weer om
Reuzen-gom


En Vadertje Langbeen?
Die heette Jan!
En had geen doopkaars,
Géén dochter met blinde ogen
die beugeljong heette.

Sorry Bonaventura
't was niet eens leuk geprobeerd

Bewijs geleverd: je bent een inderdaad een héle slechte onderwijskracht geweest!
Hj heette Jan!
En geen Lidwina.
Want ik kwam uit Amsterdam. En da's héél wat anders dan Schiedam.

Kere weer om

Reuzen Reuzen
Kere weer om
Reuzen-gom !

En dan, zomaar ineens en volstrekt onverwacht is het daar: het antwoord, het eindoordeel.

28-9-06 De stemmen in je hoofd

Hier is onze fiere Pinksterblom
En ik zou haar zo graag eens wezen
Met haar mooie kransen in het haar
En met haar rink'lende bellen
Recht is recht krom is krom
Gelief
je ook wat te geven
Voor de fiere Pinksterblom
Want de fiere Pinksterblom gaat voor

Boer ik vraag je voor de laatste keer
Heb je nog wat takkenbossen
In het donker stoken wij
het vuur
Dat glimt en dat vlamt en dat knettert
Vuur en vlam rook en smook

Zeg danst misschien vanavond
Jouw mooi Katrientje ook
Als een fiere Pinksterblom in het rond?

28-9-06 Vrije Flierefluiters een wervingsfolder en eikels

maatschappij Goede Herder 28 September 2006 00:16:08


De waanzin die blijkt uit een stukje papier van...hoe groot zal het zijn? zo'n 33 bij 17, gevouwen in drieën.

Die begon met de slappe lach krijgen over het commando: zoeken naar die Wielewaal, aan een commando Vrije Flierefluiters . Zien dat die foto niet echt kon zijn.
Zoals andere foto's blijken te komen uit wervingsmateriaal van dat wat een her-opvoedings kamp was.

Zorrug dat je erbij komt.
Een her-opvoedings instituut voor meiden.

Wie moest er in vredesnaam geheropvoed worden en waarom dan wel?

Meiden die misbruikt werden.
Meiden die in de steek waren gelaten
Meiden die al jaren in tehuizen hadden gezeten.
Meiden waar incest was gepleegd
Meiden die een kind hadden gekregen
Meiden die op de Dam hadden gezeten
Meiden die mishandeld waren
Meiden die verliefd werden op een jongetje, die niet bij "ons soort" hoorden; verkeerde nationaliteit
Meiden wiens ouders de verkeerde kleur hadden
Meiden die een grote bek hadden gegeven aan leiding toen zij voor hun jongere broertjes en zusjes probeerden op te komen, hen beschermden tegen willekeur.
Meiden voor wie ergens anders geen plaats was
Meiden die arm waren

De lepra-kolonie's van de Rooms katholieke zuil.
De lepra kolonie waar meiden her-opgevoed moesten worden. Maar waarover ze moesten zwijgen om door "ons soort" geaccepteerd te worden

Meiden die wel een poesie-album hebben maar waarin onder

als je later een dame bent met
hooggehakte schoentjes
en hoedjes met pompoentjes en een jurkje van zij
denk dan ook
nog eens aan mij

geen naam geschreven mocht worden.
Meiden die geen dame waren, en als ze het jurkje van zij aan hadden bestempeld werden als hoer.

Meiden waar vrouwen aan leerden dat zij hun mond moesten houden
Meiden die leerden dat zij zich moesten schamen
Meiden die met schuld beladen werden
Meiden die leerden bang van elkaar te zijn
Meiden die geen adressen mochten uitwisselen als ze weg gingen
Meiden die van het ene moment op het andere verdwenen
Meiden die geen baas meer mochten zijn over hun eigen lijf
Meiden die leerden elkaar daarna te mijden, omdat die ander vast wel naar de knoppen zou gaan.

Misschien wel een hoedje met pompoentjes zou dragen

Meiden die niets over hun verleden mochten vertellen
Meiden die geleerd werd geen vragen te mogen stellen
Meiden die dankbaar moesten zijn

Meiden die zwegen
Meiden die kinderen kregen
Meiden die dankbaar waren voor de man die zij kregen

Meiden her opgevoed om te liegen tegen zichzelf en elkaar
Meiden die hun mond dicht hielden
Meiden die hun mond dicht moesten houden om bij "ons soort" te mogen horen
Meiden die zich moesten schamen voor "ons soort"
Meiden die vrouwen werden

Vrouwen die zich de pletter werkten voor hun kinderen
Vrouwen die zwegen en stil waren

Vrouwen van wie de vrouwenbeweging niets wilden weten
Vrouwen die stil gehouden worden met pillen slikken
Vrouwen die zwijgen
Her- opgevoedde vrouwen

Vrouwen die hebben geleerd te liegen tegen zichzelf en elkaar
Vrouwen wiens verleden is vernietigd
Vrouwen die verteld wordt hun verleden los te laten De schaamte en de schande van "ons soort"

Vrouwen

Gevallen

Vrouwen zonder gezichten op zoek naar foto's die verboden waren
Vrouwen op zoek naar hun verboden verleden
Vrouwen die foto's verbieden

Meiden die gebruikt werden voor foto's uit een wervings folder over "ons soort"
Vrouwen die foto's gebruiken

Zorrug dat je erbij komt.


Kom mee naar buiten allemaal dan zoeken wij de wielewaal

En morgen? Heb ik de volgende afspraak in een nu al 3-jaar durend gevecht om een klacht te kunnen indien tegen een Vrouwen- Congregatie. Die hoort en hoorde bij een mannenkerk. Mijn stukken voor een canoniek jurist zijn niet klaar.
De bewijs last zijn een handvol eikels die ik neerlegde aan de voet van een beeld waar ik langs moest om een deur binnen te gaan. Maar waar ik niet langs kón.

Tegengehouden door die stemmen in mijn hoofd die voortdurend dreigden:
als jij zo doorgaat, ga je naar de Goede Herder.

Ze hadden gelijk!
Ik bén zo doorgegaan.
Ik ging naar de Goede Herder!

Eikels zijn voor de toekomst van ons leef-milieu:
zonder bomen stikken we.

14-9-06 Holy SHIT!!!!!!! | punt.nl: Je eigen weblog,

Verjaard cadeautje voor mijn broertje.

Laatste nieuws Kamer akkoord met verbod op pedagogische tik

DEN HAAG (ANP)

Een tik op de vingers die voorkomt dat een snoeppot geplunderd wordt, mag straks nog.
Maar achteraf opzettelijk een kind fysiek of geestelijk pijn
doen uit opvoedkundig oogpunt niet meer.

Dat vindt niet alleen minister Piet Hein Donner (Justitie). De meerderheid van de Tweede Kamer steunt zijn plan om dat in het Burgerlijk Wetboek te verbieden.
Dat bleek woensdag tijdens de behandeling van het voorstel om het gebruik van geestelijk of lichamelijk geweld tegen kinderen te verbieden.

Ook enige andere vernederende behandeling van kinderen door ouders of opvoeders wordt daarmee verboden.

Volgens Donner is kindermishandeling al verboden in het strafrecht. Maar ouders konden zich in het verleden nog
beroepen op het zogenoemde ouderlijk tuchtrecht.

De wetswijziging moet dat onmogelijk maken en strafrechters de gelegenheid geven op te treden als zij menen dat er sprake is van kindermishandeling.
Bovendien is het een steun in de rug van hulpverleners die te maken hebben met ouders die hardhandig zijn.

De minister erkent dat hij met zijn wetsvoorstel inbreuk doet op de eigen verantwoordelijkheid van ouders.
Maar volgens hem is de groei van het aantal meldingen van kindermishandeling en de toename van geweld een reden om dit toch te doen. ,,Ik zie niet in hoe we dit probleem op dit moment anders kunnen oplossen.‘‘

De wet is bedoeld als een signaal aan ouders. Zij moeten begrijpen dat de norm is dat geweld, mentaal of fysiek, tegen kinderen niet mag.

Onderzoek uit Duitsland wijst volgens de minister uit dat zo‘n verbod effect heeft.
Daar is minder fysiek geweld en is de acceptatie van het verbod toegenomen sinds het is ingevoerd, zei de minister.

13.09.06 18:56 ANP en zo schrijdt de beschaving voort : 2006

Lang zullen ze leven

Lang zul je leven

lang zal je leven

in de gloria in excelsis

de bloemen zijn voor T.




Dag stoffer, dag soeplepel

dag in elkaar gedraaide natte lakens

jullie horen niet meer

tot de opvoedkundige wapens namens de heer.

doetiehetofdoetiehetniet

duimen!! doetiehetofdoetiehetniet

reacties 2 bekeken x 56

Alie en de 40 rovers

oog getuigen en mond gebeden

MONDGEBED

klik

Geplaatst op 18/9 '04 2:21u

Ha ... en , dank je wel voor jullie "mondgebed" Heer Jezus Christus, Zoon van God, wees mij zondaar genadig."

Was me dat even schrikken; ik blijk het inderdaad te kennen. Hoewel meer als bezweringsformule dan als stilte-meditatie.(Hoewel, dit bij nader inzien wel eens hetzelfde zou kunnen zijn?) En wil daarom erg graag hierover iets meer weten. Een van jullie misschien een idee waar dit vandaan komt en hoe oud (bij benadering) dit gebruik zou kunnen zijn? En indien je dit laatste niet weet, is het jullie misschien bekend of het al zo´n jaar of 50 gebruikt is/werd?Hartstikke bedankt!

We're going to hang out the washing on the Siegfried Line.

Have you any dirty washing, mother dear?

We're gonna hang out the washing on the Siegfried Line.

'Cause the washing day is here.

Whether the weather may be wet or fine.

We'll just rub along without a care.

We're going to hang out the washing on the Siegfried Line.

if the Siegfried Line's still there.

submission,Theo van Gogh

22-8-06: nog effe

nog effe, dan ga ik het nog snappen ook!

17-8-'06 Orchidee, zat je hier? | punt.nl: (klik voor link)

Orchidee, wellicht herken je het huis
waar je zat door een van deze gebouwen of
misschien de kledij van de zusters? Hoewel het
rare jaren waren met steeds meer haren, kortere
sluiers en habijten en de overgang naar steeds
meer burgerkledij.






Alle 4 deze foto's zijn van St Raphael, Santpoort.







Hierboven de ezel Balkie. Die een slijter in Santpoort had gewonnen en cadeau deed.



De heer hiernaast is Dr. P. Verdonck, de roemruchte directeur (psycholoog) van St. Raphael .


Het internaat stond aan de Middenduinerweg.




Van het Vinkennest, Santpoort heb ik nog geen foto voor je. Komt er hopelijk nog aan.

Het Witte Huis, Driehuis vind je hier (klik)

Bij dat Witte Huis kwam St. Anna van Halfweg.

waarvan in ieder geval in '67 de Zusters er nog
(ten minste ten dele) zo uit zullen hebben gezien
als deze Zr. Angelica












Bovenstaande foto's komen uit het boekje :

610 jaar jeugdzorg in Kennemerland, van Het Spallier


Uit Bloemendaal het huis van de Zusters van
de Goede Herder, Huize Maria Immaculata, wat later de Kromming heette.
Het spijt mij, ik weet (nog) niet wanneer de
naamsverandering precies is geweest.















Ik weet (nog) niet waar deze bovenste 2 foto's ooit vandaan kwamen, maar ik ben er redelijk van
overtuigd dat ze allebei van ongeveer 1965 zullen zijn.

Van deze onderste 2 weet ik niet of die in Bloemendaal zijn genomen. Denk het niet.
Maar beide samen geven in ieder geval een goed
idee van de kledij van de zusters van de Goede Herder

(let op zij hadden dus geen kruis maar een
hart aan een soort lint)
Deze beide foto's komen uit het archief van het
Katholiek Documentatie Centrum, Universiteit
Nijmegen. Beide ongeveer 1965.

Deze zusters had je overigens ook nog in een
helemaal witte uitvoering. Maar dat kunnen de mensen vanuit de Goede Herder zelf je precies
vertellen.


(ik hoop dat iemand van hen dan ook nog wat over Bloemendaal! weet. Bij Mosquita Zwart staan al een aantal en komen nog een flink aantal Goede Herder foto's aan, in overleg o.a. met Star).

Hopelijk heeft hiermee Star ook haar naden-openstrijkerij terug.

Orchidee, ik hoop van harte dat je hiermee iets kunt herkennen,
of in ieder geval kunt weten: nee, daar was het niet!
Ben benieuwd. Nogmaals, lukt het niet: laat het gerust weten dan gaan we de volgende ronde van het puzzelen in.

Harstikke leuk als er nog iemand iets of misschien zelfs wel iemand van de mensen herkend... laat dat dan aub weten.
Wie weet wat je met jouw herinnering ook weer een ander terug kunt geven.

Ik ken uit mijn eigen herinnering in ieder geval alleen maar Het Vinkennest en St Raphael (dankzij een manege daar vlakbij).
En vond Raphael een vreselijk lelijk en afstotend huis.
Misschien wel gewoon omdat je er nooit gewoon naar binnen mocht?
Geen idee. Dan zag het er bij ons toch veeeeeeel beter uit!
De bovenste foto laat iets zien van het waarom: de bovenkant was gewoon een slechte kopie van ons Witte Huis, op een andere doos geplakt.

En die hele brede grijns die ik daar nú bij heb was er - al was die dan wat minder- toen lopend langs dat Raphael óók!

Maar dat Vinkenest? oioioi. Het waren nog net geen ketters, maar ....

Dank je voor het mee mogen puzzelen, Orchidee!
Dat grijnzen over sektarisch gestichts-land op de vierkante kilometer bevalt me prima!

De Goede Herder

De goede herder Goede Herder 13 Augustus 2006 13:59:20

Ja Star, ik snap dat je er beroerd van werd toen je mijn foto hieronder zag!Tot nog toe had ik naar de foto's van de Goede Herder alleen maar naar de koppies van die meiden gekeken.

Maar deze trap van Larenstein....ja hoor die ken ik!Erg veel fantasie hebben die RK architecten in ieder geval niet gehad.

En wil je gillen... moet je eens naar die Goede Herder die er bij ons (Amsterdam) onderaan die trap stond.....Of misschien was dat wel het sociale beleid.... zodat we als we uiteindelijk terecht kwam in die Goede Herder, het gebouw vast kende.

Door het kijken naar die foto's van Larenstein realiseer ik mij hoe goed wij - in Driehuis - allemáál wisten hoe en wat die Goede Herder was.

Want terwijl ik kijk naar de andere foto's, die ik ooit opsloeg op mijn PC, realiseer ik mij dat ik die niet kán plaatsen hier.

Dat niet wíl.En dat is een knappe schok.

Ik heb nu al een paar jaar flink wat achter de rug, stevige knokpartijen, juist over foto's.En de bel voor de laatste ronde daarover is zeker nog niet gegaan!

Ik ontzeg die Congregatie van mijn nonnen het recht wat zij zich toe hebben ge-eigend over ons, niet hún, archief.

En helemaal over de foto's die zij hebben, maar weigerden ter beschikking te stellen.

Er staan hier op dit weblog drama's door wat er is gebeurd mede ten gevolge van wat ik minachtiging acht van de Congregatie tov haar vroegere zorg-ontvangers.

Een waanzin waarover zelfs hier op/rond dit weblog een knap onsmakelijke knokpartij plaats vond; doordat een van de zusters hierin haar eigen weg ging en de verantwoordelijkheid welke bij de Congregatie-zorg hoort doorschoof naar een van de vroegere kinderen, en de gevolgen daarvan.

Het staat hier allemaal te lezen voor wie dat wenst.

Foto's net als ander archiefmateriaal is wat mij betreft gedeeld materiaal: onderdeel van onze cultuur. En in onze situaties zelfs informatie over dat verleden, wat ons op allerlei manieren afgenomen is.

Daar mág niet mee gemanipuleerd worden in macht en afhankelijkheidsspelletjes. Informatie is vrij en hoort gedeeld te worden; hoort als essentieel mensenrecht vrij te zijn!

Niemand heeft het recht, om welke reden dan ook, een ander de toegang tot het (gedeeld) verleden te onthouden.Iedereen zoekt zelf maar uit wat zij of hij met die informatie wel of niet doet.

Daar valt voor mij niet over te discussieren.

Wat hier rond dit weblog over foto's is gebeurd, is een duidelijke demonstratie van die voor mij onacceptabele manipulatie en machtspelletjes.

Kortom: dit is voor mij een heel zwaar punt.

En toch...juist uitgerekend rond foto's nu, merk ik wat die Goede Herder voor heel veel meiden is geweest.

Niet (alleen) door de verhalen die ik als volwassene van ze kreeg. Niet door wat ik deze afgelopen jaren heb leren begrijpen over hoe dat rkk gestichtenwereldje in elkaar zat en waarom.

Maar vooral omdat wij het allemaal al die tijd wisten! Er voordurend mee bedreigd werden.

En nu merk ik, dat ik die andere foto's die ik ooit bewaarde van de Goede Herder, niet zomaar op dit log wil zetten.

Niet zonder dat ik weet dat een vrouw, die beroerd werd van een foto van mijn gang, die confrontatie aan kan en wil.

Het andere uiterste van mijn schok een jaar geleden. In een gesprek met een redelijk slimme en waarschijnlijk goed geinformeerde mensenmens met zelfs historische kennis.... goed geinformeerd over die RKK, zelfs met een redelijk benul (dacht ik) over wantoestanden in de zorg.

Die mij voor gek verklaarde toen ik het had over de wanstanden die wij ook in Nederland hadden.

Die schok die ik kreeg....hoe is het in vredesnaam mogelijk dat jij niet weet.....waar ik mee opgroeide en de meest vanzelfsprekende kennis van de wereld vond.

Zélfs voor mij blijkt bij de Goede Herder een grens te liggen in waarover je niet zomaar open mag zijn.De grens van mede-dogen.En vind ik een verschrikkelijke ontdekking!

In 1894 verdween een klein 12 jarig zwart grietje in een witte wereld die haar leugenachtig noemde en diefachtig uit de Voorzienigheid Amsterdam naar de Goede Herder, Velp.

Zij was de dochter van Meij Peterus en Nuncabi, geboren in PieterMaritzburg, Zuid Afrika.Haar moeder was een Zoeloe vrouw , haar vader was half Khoi-Khoi half Zoeloe.

Zij werd als kleine zwarte mug uit Zuid Afrika meegenomen; Een paar maanden later in de Voorzienigheid gedropt.

Krap een jaar later moest ook die wereld haar niet meer - een wereld die ook wat mij betreft net zo vanzelfsprekend bevolkt had kunnen zijn met Marsbewoners - en verdween zij naar de Goede Herder, Velp. Klooster Larenstein.

Die tranen zijn over MosquitaZwart en al die meiden als zij na haar.

In een hele grimmige wereld van gesluierde marsvrouwtjes die kozen om te leven in een wereld van marsmannetjes.Met grote sleutelbossen achter hele hoge muren.

En de rest van die wereld vond dat wel best !

reacties 9 bekeken x 180

Sterretjes zien

Daar was ie dan...de eerste email van een kleindochter!

Sinds ik oproepen deed via het internet over de Voorzienigheid -eind 2002 - en zeker sinds dit weblog, zijn er (erg) regelmatig emails niet alleen van mensen die zelf in de Voorzienigheid zaten, of bij de Broeders. Er zijn ook zeer regelmatig dochters die schrijven over hun moeder, zelfs over hun vader bij die broeders. Vaak ook met vragen om informatie erbij.

Verhalen over wat zij zagen van die moeders, soms die vaders
Of beter gezegd: juist niet zagen, maar wisten. Zonder echt te mógen weten.
Soms ontroeren die verhalen enorm. Soms vliegen en vlogen ze me naar mijn strot, omdat ze zo dicht bij mijn eigen ervaringen komen. De meest pijnlijke confrontaties met mijn eigen herinneringen kreeg ik van en door dergelijke dochters, ik ben ze diep dankbaar.
Zonder hen had ik mijn verleden niet kunnen terug vinden!

Heel vaak waren juist zij een belangrijke stimulans om gewoon door te gaan met datgene doen waar ik in geloof en wat ik wil:

Het "gewoon" open kunnen praten ook over die tehuis verledens. Mijn tehuis verleden.

Het zijn juist die dochters, naast mijn relatie met mijn eigen kinderen, die stimuleren.
Een stimulans die ik niet krijg van mensen met wie ik opgroeide die zelf zo worstelen met hun mond open doen en hem dicht houden. Of, erger, die mij vroegen mijn mond te houden....zelfs te liegen omdat zij leugens vertelden aan hun kinderen.
Hun onmacht, hun verdriet van jaren waarvoor zij hun overlevingsmanieren hebben moeten zoeken en vonden.

Zoals het ook mij soms knap veel moeite kost.
Er staan hier op dit weblog woorden, net als foto's, die me soms maanden hebben gekost om te kunnen schrijven.
Of naar die foto te kunnen kijken.

Maar ieder woord en iedere foto is weer een stukje uit mij.
Wat ik niet langer in mij wens te hebben.

Ieder woord en iedere foto maakt het minder mijn geschiedenis, maar laat mij meer en meer deel zijn van de gedeelde geschiedenis.

Die ik niet alléén deel met de mensen met wie ik opgroeide, maar met iedereen in Nederland. Een samenleving.
Het kinderbeschermings- tehuis verleden van Nederland.
De sociale - en armoede geschiedenis. Vrouwen geschiedenis.
Rooms katholieke geschiedenis in Nederland.

Geschiedenis van de zorg in Nederland.
En aangezien zorg niet over mensen gaat, maar aan mensen werd en wordt gegeven gaat die geschiedenis dus in eerste plaats over die mensen.

Zorg-ontvangers.
Dus ook over mij.

En dan bovendien nog wel de zorg voor het meest kwetsbare en meest belangrijke wat we in onze samenleving hebben: dat zijn namelijk niet konijntjes, poesjes marmotten of veulens ......
dat zijn afhankelijke kinderen waarvoor gezorgd moet worden omdat hun eigen ouders dat niet meer kunnen. Om welke reden dan ook.

Ok, ok ok, jajaja dat moet je voor een konijn, poes, marmot of veulen ook. Maar ik wens toch nog enig verschil in prioriteit aan te houden, met alle respect voor die konijnen en marmotten.
En jazeker, ik beken heel wat minder geinteresseerd te zijn in de ontwikkelingen van de zorg voor poesjes en veulens. Wil zelfs -als het dan toch op openheid van keuzes aankomt - mijn afkeer van konijnen toegeven. Slechts Flappie van de van de Hekjes hoeft wat mij betreft onsterfelijk zijn.

Het beschavingsniveau van een samenleving is niet zozeer af te lezen aan hoe zij met marmotten omgaat wel met hoe zij met haar afhankelijke kinderen omgaat.
Hoe gaat en ging die samenleving met haar zorg om.

En dat antwoord kan uiteindelijk alleen maar komen door de verhalen over hoe kijken die kinderen terug op die zorg? Wat heeft die jeugdzorg op lange termijn betekend?
En dat blijkt een uiterst problematische vraag te zijn.

Voor die samenleving.
En voor die (voormalige) kinderen zelf.

We weten er nauwelijks iets van af. En dat geldt net zo hard voor wetenschappers als voor die (voormalige) kinderen zelf. En dat geldt dus ook voor mij! Het was een taboe. Iedereen hield keurig zijn of haar mond over hoe de werkelijkheid was. Er stonden muren om die gestichten. Zelfs als die letterlijke muren ontbraken waren die er. Die muren stonden er niet voor niets. Hou de buitenstaander buiten. De zorg binnen.
Dus ook die zorg-afhankelijken.

Macht- en onmachts muren.
En dat geldt dus ook voor mij.

Net als voor die moeders wiens dochters een email sturen.
Die gewoon de informatie willen weten. Vragen aan de geschiedenis hebben, maar die ook nergens kunnen stellen. Hun antwoorden niet vinden. Zaken van hun moeder niet kennen of begrijpen. Maar verdriet zien of weten
En dan een email sturen.
Om die onmachtsmuren, die nieuwe machtsmuren zijn gebleken te zijn geworden omver te krijgen


Maar here God, ik heb de eerste email van een kleindochter gekregen!
Met vragen door en over haar grootmoeder die zij zo graag zou willen helpen. En haar oud-oom...die bij de broeders zat.

En ik ben me rot geschrokken en zag sterretjes.
En zie ze weer nu ik nadenk over wat dat betekent.

Over ons.
Allemaal!

Een taboe dat er niet alleen was, maar nog steeds blijkt te zijn!
Macht- en onmachtsmuren rond haar zorg-afhankelijke (klein) kinderen!

Wat een dijk van een kleindochter!
En wat een rotschop deelde die - zeer terecht - uit!
Aan ons.
Allemaal!

Sperrgebiet

checkpointcharlie: grens van angst en veiligheid

(!ontbrekennog 7 punt reacties!)

reacties 7 bekeken x 25

Sex in a very cold climat

Een van die avonden Amsterdam, Driehuis, Ierland, Harreveld

Een van die avonden van het lezen van de openbare verhoren naar het misbruik in Rooms Katholieke gestichten in Ierland.

Een van die avonden dat ik heel erg gelukkig ben met die mensen die de moed opbrengen hun mond open te doen.
Een van die avonden van besluiten "wat doe ik met mijn strot"

Een van die avonden dat ik heel gelukkig ben met mijn vastbeslotenheid mijzelf serieus genoeg te nemen om mijn eigen verhaal te willen weten zonder alle leugens en ben gaan zoeken
Een van die avonden dat ik blij ben dat ik de moed had zovele nachten de horrorstories lezen van zovelen anderen, metend , (h)erkennend , denkend en wegend ......
Een van die avonden dat ik blij ben mijn eigen verhaal nu te weten.

Een misbruik-verhaal!

Een van die avonden dat ik weet dat wij allemaal nog steeds liegen
over de lepra-kolonies in onze samenleving die wij kinderbescherming noemen.
Een van die avonden dat ik weet dat ik die lepra-kolonies ken.

Een van die avonden dat ik weet wat "voorgoed gaan" betekent.
Een van die avonden dat ik weet wie ik ben en wat de leugens zijn welke mij daarover in mijn ziel zijn gestampt.

Een van die avonden dat ik weet dat het hebben van een oordeel noodzakelijk is.

'Het is werkelijk verbijsterend om te ontdekken dat, na decennia van
vervalste geschiedenis en ideologische manipulatie, uiteindelijk niets uit
de herinnering verdwijnt.'
(de Tsjechische president Václav Havel, 1993)

Netwerk donderdag 8-6:

Ondanks toezeggingen van de regering zijn er nog steeds te weinig opvangplekken in de jeugdzorg. Sommige jongeren met gedragsproblemen worden daarom uit nood in jeugdgevangenissen ondergebracht. De 13-jarige Melissa is een van hen. Zij zit al zeven maanden onterecht in een gevangenis, omdat er elders geen plek voor haar was. Melissa was het slachtoffer van een groepsverkrachting en moest naar een gesloten inrichting voor behandeling en voor haar veiligheid. Omdat in de reguliere opvangplekken geen plaats was, kwam ze terecht tussen jeugddelinquenten die onder meer overvallen op hun kerfstok hebben. Ook kreeg ze niet de behandeling die ze nodig had.
Melissa is geen uitzondering. Jaarlijks komen ongeveer 2000 jongeren in jeugdgevangenissen terecht omdat ze elders niet kunnen worden geplaatst. Voor de kinderen en de ouders is dat vaak een traumatische gebeurtenis.

Eind april trok het kabinet 130 miljoen euro extra uit om de wachttijden in de jeugdzorg en de jeugd-ggz te verkorten. Het doel is dat vanaf 2007 jongeren niet langer dan negen weken op jeugdzorg hoeven te wachten. Ook maakte staatssecretaris Ross van Volksgezondheid afspraken met de jeugdzorg om meer jongeren te helpen. In Netwerk aandacht voor de wachtlijsten voor behandeling in jeugdinrichtingen en de gevolgen daarvan. In de uitzending het verhaal van Melissa, die al meer dan een half jaar in een gevangenis zit en wacht op een behandeling.

Rondom 10 donderdag 8-6
Het loopt uit de hand in de Nederlandse jeugdgevangenissen. De personeelsleden kunnen de, vaak zwaar gestoorde, jonge criminelen niet meer aan. Geweld, seksuele intimidatie en een voortdurende gezagscrisis bepalen het dagelijks leven in de jeugdgevangenissen. Jongeren die nog baat hebben bij behandeling, krijgen dat niet of nauwelijks meer.
De afgelopen maanden kwam de crisis in de justitiële jeugdinrichtingen Harreveld en Den Engh naar buiten. Maar in bijna alle jeugdgevangenissen dreigt het helemaal mis te lopen.

Justitie en politiek Den Haag koesteren ondertussen nog steeds de illusie dat de duizenden jongens en meisjes wél te behandelen en te verbeteren zijn. Is dat een terecht geloof in een humane aanpak van probleemjongeren? Of vragen de extreme problemen van deze gestoorde jongeren om een andere aanpak? En bestaat die andere aanpak wel?

Daarover in Rondom Tien een live debat met ouders, jongeren die in de jeugdgevangenissen hebben gezeten, gevangenis-medewerkers en gevangenis-directeuren.

(!ontbreken nog 2 reacties die hierop bij punt kwamen!)
reacties 2 bekeken x 80

21-5-06 Lumumba in blik |

Ik hoop dat het meisje met die lange haren is die ik denk dat zij is: Linda B.
Dat koppie ernaast denk ik zeker te weten te
kennen, die gezichtsuitdrukking is te karakteristiek.
Maar had Novi V. een ouder zusje dan? Of was zij
gewoon zoveel tengerder dan ik?
Iemand enig idee over die (andere) meiden?

De foto is van 15 sept. 1958, getiteld
Mgr. Doodewaard bij jubileum Klooster
Lauriergracht.
Gezien het trappetje naar het toneel en de muur
erachter, dat ronddraaiding voor de
verduistering(sgordijnen?) werd ie genomen bij de
ingang van de aula
Links achter Mgr.Doodewaard Starrenburg.
Fijn, dat verschil te zien tussen deze foto en die van ook een bisschop, in het Lidwina, Leiden.
Te weten dat voor mij deze sigaren goed roken.
Nog geen 2 jaar later heeft Laetitia bruidjes anders aangekleed....
Weer iets later had ook Starrenburg 'n paarse strik op zijn buik.

Vreemd idee, te weten dat ik weet dat Starrenburg al jaren schuin achter Doodewaard ligt ipv staat.
Een foto die ik al had vóór ik eindelijk kon ontdekken waar mijn ouders lagen.....
Je hebt een beeldkop....of een kunstkop..... En een eigenwijze kop.

En het besluit: het is (ook) van mij!
Dat ik heel definitief nam bij het zien van een oude fragiele dame. Die stond op dezelfde trappen waar zij als kind gelukkig was geweest.
Het waren dezelfde trappen waar ik op dezelfde leeftijd gelukkig was.
Een prachtige trap.

Dezelfde trappen - toen van een héél oud aardig mannetje met een kallotje die alsmaar zwaaide-
waren daarna van Doodewaard en Starrenburg. Het zwaaiende kallotje-mannetje bleek een monseigneur.

Alle drie liggen ze nu in de tuin van die oude dame van wie die trappen ook waren geweest.
En ik lag plat op de bank geschokt te kijken naar mijn trappen, die dame op tv. die terugnam wat van haar was.
Die fragiele oude dame kreeg dáár terug wat van ons is maar haar familie had kunnen kopen.
Ik heb gelukkig mijn beeldkop.
Waardoor ik weet wat van ons is, omdat mijn ouders het niet konden kopen. Maar het mij gaven.

Lily Gutmann liet mij zien wat ik hoognodig terug moest nemen.
Haar (familie) bezit.
Mijn (familie) bezit.
Die fragiele oude dame liet mij zien hoe (familie) bezit ont eigend kan worden.

Hoe iedere oorlog steen voor steen en steen steen koud is.

Die twee kleine meisjes -en 3 jongetjes - lieten mij zien dat we die stenen maar beter kunnen gebruiken om er
prachtige trappen van te maken, waar -als de zon die verwarmd- kleine meisjes heel gelukkig kunnen zijn en spelen!

11-9 Ooit vind ik die foto's die er moeten bestaan van die zelfde aula, datzelfde toneel, datzelfde trappetje en diezelfde Starrenburg. Toen hij zijn geheime kamer kreeg, met een deken, en daarom hij
ook die mooie strik op zijn buik kreeg, die ik heel lang daarvoor in mijn haar had gehad.

" Egel, egel, spits en klein, 'k zal je lieve zoontje zijn. Egelmamma, egelmamma zul je zijn"
was het liedje dat hoorde bij het theater van die feesten. Avonden lang dat spannende van het
verkleden, samen met die kwekelingen. Veilige avonden.

Waarschijnlijk werd Starrenburg deken; en de paus schijnt er zoiets als geheime kamerdienaren, of - heren op na te houden.
Allemaal hartstikke geheim in ieder geval. Behalve als je bij hem op schoot zat. Dan vertelde hij die geheimen gewoon door. Maar die moest je dan weer geheim houden.

15 januari 1961, Actie Congo.
Loemoemba in blik!
Geen katjangs maar Katanga.....
Het was afschuwelijk -en krankzinnig - deze foto
te vinden, en daarmee het antwoord op die
jarenlange vraag: wat is loemoemba in blik.

3 woorden die mij de rillingen over mijn rug lieten lopen maar waarvan ik wist dat ik erom moest lachen.

van Meerendonk fotografeerde die angst
die ik nooit snapte.
De nachtmerrie smerige mop met het gedwongen lachen over een verschrikkelijke

bron: ISG.


moord. Die zo helemaal niets met de beschutting van de katjangs te maken had.

Nog steeds draait mijn maag krimpend weg bij het weten van die waanzinnige angstaanjagende en vervreemdende volstrekt onbegrepen wereld.

Maar ik ben zo blij met die Ben van Meerendonk. Die antwoorden fotografeerde.

Prijst God in de hoge voor het fatsoen van een jeugdjournaal. Al kreeg ik nog zo vaak op mijn donder van een
juffie omdat ik die uitzette en mij geen zorgen maakte over het gebrek aan wereld-kennis van mijn kinderen.

Mysterieuse ziekte

Mysterieuse ziekte I driehuis 14 Maart 2006 01:21:26

In Driehuis moet een mysterieuse ziekte hebben rond gewaard, die je blijkbaar overviel zodra je tussen die 2 stenen paaltjes van de oprijlaan binnenkwam.

De foto's van de Engelmundus school zowel als de eigen internaatschool zijn wat dat betreft meer dan duidelijk. Hoewel ze bevestigen waar ik zo lang naar heb lopen zoeken. Maar de belangrijkste bevestiging kwam van een vroegere docent in een gesprek wat ik daar kort geleden mee had. Leuk genoeg aangevuld door een andere zorgontvanger -die er kennelijk een paar jaar nadat ik vertrok zat, die ook dmv het internet kennelijk ervaringen uit wil wisselen. Bevestigd door mensen van de vroegere groepsleiding.

Wat mij betreft knap schokkende informatie, die nu al weken kauwen vereist.
Het blijkt een flinke klus te zijn de zakelijke informatie boven water te krijgen, maar kauw-noodzaak is zo veel meer dan dat.

Ik heb altijd geweten dat die eigen school knap bizar was, maar me eigenlijk door deze verschillende brokjes info de vraagstelling pas goed gesnapt.
Waar kwam die ziekte vandaan? En inmiddels vrees ik dat daarbij wel eens een financieel plaatje zou kunnen horen. Maar dat weet ik nog niet.

De eigen internaatschool was een ZMLOK. De docenten werden betaald conform de regelingen van het ZMLOK.
Tot voor kort heb ik altijd die oude verklaring van BLO aangenomen, en een logika die ik daar achter vooronderstelde: Katholiek onderwijs in internaats verband is bijzonder lager onderwijs.

Niet dus! Niks BLO, ZMLOK.
Blijkbaar was het door die 2 stenen pilaartjes bij wijze van toegangspoort voldoende om in aanmerking te komen voor dat type onderwijs.

Nu is het natuurlijk best mogelijk dat kinderen in zo'n setting een dermate gezinsgeschiedenis achter de kiezen hebben dat zij Zeer Moeilijk Leren en Opvoedkundige problemen hebben.

Maar ik moet de eerste de beste nog tegen komen die mij kan duidelijk maken hoe het in christusnaam mogelijk is dat AL die kinderen die daar zaten uniform allemaal ZMLOK kinderen waren.
Dat zou kunnen natuurlijk, INDIEN die kinderen daarop geselecteerd waren en daarom daar dus geplaatst werden.

Maar dat is dus niet het geval geweest...... Integendeel, juist in Driehuis was het, in vergelijking met nog al wat andere RKK tehuizen opvallend dat daar zeer regelmatig alle kinderen uit een gezin geplaatst werden. En bepaald niet alleen maar gezinnen van 2 kinderen.
En ook binnen een gezinssituatie hebben niet álle kinderen een ZMLOK -indicatie, godsonmogelijk!

Net zozeer als het volstrekt ónmogelijk is geweest dat al die kinderen ZMLOK -indicatie hadden!
Behalve als daar een wel heel mysterieuse ziekte heeft geheerst die de vorm van een epidemie heeft aangenomen.

En dat kan, naar mijn houtje touwtje logika maar tot één conclussie leiden:

In de Voorzienigheid Driehuis - een tehuis van een Congregatie die een belangrijke onderwijstaak heeft gehad - hebben de Rechten van kinderen mbt het onderwijs jarenlang niet gegolden.

Of te wel op zijn Jan boeren fluitjes: In de Voorzienigheid Driehuis zijn de Rechten op geëigend onderwijs jarenlang geschonden door de Nederlandse Staat én de Congregatie.

Hallelujah, Sister!

Daar is de realiteit omgedraaid en kinderen gemaakt tot Zeer Moeilijk Leerden en Opvoedkundige problemen hadden! Dat moesten ze per definitie zijn.....
Met alle consequenties van dien.

En de cynische grap van het geheel is dat ik daar een van de duidelijke voorbeelden van ben.

Hallelujah, Sister!

Want van de een op de andere dag ben in ieder geval ik van een reguliere leerling bij binnenkomst in Driehuis gemaakt tot een ZMLOK-leerling. De ziekte sloeg blijkbaar toe.
Net zoals de ziekte ook plotseling over is gegaan kennelijk. Want vanaf het moment dat die ziekte over was, blijkbaar dankzij een veranderd beleid, gingen de kinderen gewoon naar een andere school........ Nu kan er natuurlijk sprake zijn geweest van een katholiek mirakel, maar die kans lijkt me toch minder groot dan het vermoeden dat daar iets heel bizars - en kwalijks! - heeft plaats gevonden.

Hallelujah, Sister!


teruggekregen/teruggeplaatst tgv TvdP's bijlage

5-3-06 Klimrek fotoraadsel opgelost. | punt.nl:

alweer een foto raadsel opgelost. En hoe! Natuurlijk had ik graag willen zeggen dat ik dat deed, want dit raadseltje zat mij knap dwars maar ik kreeg het maar niet voor elkaar. Gelukkig heeft iemand anders, ook allergisch is voor dit soort onopgeloste vragen de oplossing. Zij wil haar naam hier niet bij, maar het resultaat wel. En mijn enthousiasme en dank natuurlijk!

Want met deze oplossing over die foto komen weer een paar erg aardige nieuwe puzzelstukjes optafel. Zefs een nieuwe foto waarin de sleutel zat, dankzij Ruud Schaap over de Engelmundus school, welke site toch wel héél erg leuk en fascinerend begint te worden, op meerdere terreinen. En zeker ook daarmee voor gepuzzel rond de Voorzienigheid een aantal door mij nogal onverwachtte vragen maar zeker ook antwoorden gaf over een aantal zaken in Driehuis. Waarmee ik nog lang niet klaar ben. Mijn dank en zeer grote waardering dan ook alweer aan Ruud en zijn werk, fijn dat ik toestemming kreeg het te mogen gebruiken En natuurlijk ook zeker dank aan de mensen die al die foto's daar ter beschikking stellen van anderen! Hartsikke waardevol en erg leuk.

Hoe bijzonder pijnlijk ik een aantal realiteiten die blijken uit die foto's óók vind. Maar het pijnlijke ervan wisten we al, hoewel wellicht een aantal niet op die manier gerealiseerd. Die waanzinnige scheiding die er tussen dat dorp en de Voorzienigheid bestond, kennen we, ken ik. in ieder geval, voldoende. Een aantal vragen die horen bij wat uit die foto's blijkt heb ik mij niet op die manier gerealiseerd . Hoe het in vredesnaam mogelijk is geweest dat op een paar vierkante meters 2 dermate gescheiden leefwerelden van kinderen van dezelfde leeeftijdsklassen, met een aantal zeer ernstige gevolgen van dien, is gemaakt. Maar dat komt stapje voor stapje.

Wat het vooral ook laat zien is de zin, zelfs het belang van het delen van foto's en (brokjes) informatie en gewoon met elkaar samenwerken over dat verleden in alle openheid en vrijheid! En niet de flauwe kul en (machts) manipulatie die daar nu door verschillenden mee wordt uitgehaald. Maar ook dat een andere keer.

Nu eerst het leuke: de oplossing van een foto-raadsel: waar stónd dat klimrek? Waar stonden die bekende stenen muurtjes Want met die vraag begon een nieuw soort zoektocht. Is dat klimrek op die foto die Helma van Therese kreeg nu gespiegeld of niet?

En waar zijn die daken van, die zo op het dak van onze school lijken maar...., en hoe zit dat met die andere foto;s van de Engelmundus, bij dat zelfde muurtje en dat hok, dat kennelijk zelfde dak?

bron: Ruud Schaap historie Engelmundusschool

En ik heb er helemaal lol in omdat het zelfs nog om Guusjes (Guusta) verjaardag gaat ook. Ik hoop dat we ooit die datum mogen weten, dit schooljaar is inmiddels bekend:

1959-1960, kleuterklas 2.

Onder zuster Gijsbertina staat Helma, die een paar kinderen tegenhoudt. Het 4e kind is Guus, met haar verjaardagsmuts. Voor haar hetzelfde mannetje van de draaimolen die ik me goed voor de geest kan halen maar zijn naam niet meer weet, Agnes dacht dat hij Albert heette. En Glenn v.d.P, de 4e in de draaimolen op de 2e rij op de grond. Hoogst waarschijnlijk op datzelfde houten klimrek, een jaar eerder.

Die vier zaten dus met elkaar op de Engelmundus kleuterschool, in de klas van Gijsbertina. (Niet te verwarren met een latere kokkin, Zr. Gijsbertha)

Nu is op die foto niet alleen het hok duidelijk, maar ook de brandtrap, begin van het stenen muurtje.We zitten dus nu in de tuin van de zusters:de Engelmundus kleuterschool had een stukje speelplaats in de kloostertuin.

bron: Ruud Schaap, historie Engelmundusschool

Wanneer je dán naar die daken kijk zie je het ineens: je kijkt naar onze eigen school, de achterste klas (die ik ken als het grote lokaal/huishoudklas, de keuken ervoor en de 5/6e klas, het spreekkamertje van Bonaventura en de toegangsdeur.

Niks geen gespiegelde foto's dus. Maar een -voor ons- verboden tuin. Hoewel nu de opmerking die Helma ooit maakte, dat zij gewoon door die tuin naar de Engelmundus ging, die ook zij niet goed kon plaatsen inderdaad dus helemaal klopt.

B. die dit raadsel oploste ervan overtuigd is dat in '67 dat hok (met zandtafel) en dat muurtje nog steeds in die kloostertuin stonden, Mijn herkenning komt in ieder geval door de brandtrap.

Over dat hok heb ik alleen maar een hele vage herinning , maar dan als fietsen afdekhok in die kloostertuin. En dat is een van die hele vage herinneringen, geen idee dus.

Maar die muurtjes???? Die kloostertuin was gewoon verboden gebied. O getteget en als ik dat denk hoor ik Bonestaak "als je hier niks te zoeken hebt....'. Nee hoor, Bonaventura, het is al gevonden.

Helma, Albert (?) Glenn en Guus kunnen op dezelfde site in ieder geval op een paar leuke foto's zien met welk materiaal zij speelden.

Daarmee zou het wel eens heel logisch kunnen worden dat ook dit draaimolentje op die engelmundus-kleuterschool-speelplaats stond.

De foto lijkt zeker op dezelfde dag gemaakt: alle 4 de zelfde kleding als op de klassefoto, Guus haar muts. Zo vaak werden er geen foto's genomen -in die tijd - Dezelfde dag, zelfde plaats lijkt me minder onwaarschijnlijk dan dezelfde dag nog op een andere plaats nóg een ander een foto nemend.

Op de site van Ruud Schaap is nog iets opvallends rond deze kleuterschool foto. Van die klas 5 ontbrekende namen, de rest bekend... wat voor een kleuterschool niet slecht is.

De voornaam van een jongetje, waar vast iets mee aan de hand was, (misschien verhuisde hij wel snel of zo?) en deze 4 ontbreken. Alleen Guus heeft een voornaam daar.
En dát vind ik te opvallend om zo maar op het toeval te schuiven. Waren die vier ukkies van rond de 6 op de kleuterschool al apart van de kinderen in de klas?

Met dat in mijn achterhoofd vraag ik mij af of deze foto inderdaad zomaar een verjaardagsfoto in draaimolen was. Of een extra foto van "die vier die bij elkaar horen", misschien zelfs wel heel vriendelijk bedoeld.

Hebben die anderen op het klimrek op de Engelmundus kleuterschool gezeten? Ik heb ze (nog?) niet kunnen vinden via die site,maar die is nog niet compleet dus wie weet.

Die klimrekfoto met "onze" kinderen, op diezelfde kleuterspeelplaats in kloostertuin lijkt mij het resultaat van de schoolfoto's net als dat draaimolentje. Vergelijken van Helma op deze 2 foto's lijkt het mij dat dat klimrek een jaar ervoor zal zijn geweest. Daar kan ik me knap in vergissen, maar wie weet komt er nog een informatieve opmerking.

Ik hoop dat ook Guusje dit ooit vind, leest of krijgt, die verjaardag van haar.

Alsnog gefeliciteerd dan, Guus(je of -ta of .....?) Moge je nog vaak zo hard moeten lachen als op deze foto.

toegevoegd 5-3: de scheiding

speelplaats/zusterstuin, dus een andere blik op het hoofdgebouw. Leuk genoeg is dat raam van wat ooit de groep van Bonefatio was hierop nog net zichtbaar; Ik begrijp nu waarom dat zo'n

onmogelijk donker hok was., met als enige daglicht die 2 ramen in een volkomen ingebouwde hoek. een stukje uit, alweer, een klassefoto vd Engelmundus

bron: Ruud Schaap, historie Engelmunusschool