Ik hoop dat het meisje met die lange haren is die ik denk dat zij is: Linda B.
Dat koppie ernaast denk ik zeker te weten te
kennen, die gezichtsuitdrukking is te karakteristiek.
Maar had Novi V. een ouder zusje dan? Of was zij
gewoon zoveel tengerder dan ik?
Iemand enig idee over die (andere) meiden?
De foto is van 15 sept. 1958, getiteld
Mgr. Doodewaard bij jubileum Klooster
Lauriergracht.
Gezien het trappetje naar het toneel en de muur
erachter, dat ronddraaiding voor de
verduistering(sgordijnen?) werd ie genomen bij de
ingang van de aula
Links achter Mgr.Doodewaard Starrenburg.
Fijn, dat verschil te zien tussen deze foto en die van ook een bisschop, in het Lidwina, Leiden.
Te weten dat voor mij deze sigaren goed roken.
Nog geen 2 jaar later heeft Laetitia bruidjes anders aangekleed....
Weer iets later had ook Starrenburg 'n paarse strik op zijn buik.
Vreemd idee, te weten dat ik weet dat Starrenburg al jaren schuin achter Doodewaard ligt ipv staat.
Een foto die ik al had vóór ik eindelijk kon ontdekken waar mijn ouders lagen.....
Je hebt een beeldkop....of een kunstkop..... En een eigenwijze kop.
En het besluit: het is (ook) van mij!
Dat ik heel definitief nam bij het zien van een oude fragiele dame. Die stond op dezelfde trappen waar zij als kind gelukkig was geweest.
Het waren dezelfde trappen waar ik op dezelfde leeftijd gelukkig was.
Een prachtige trap.
Dezelfde trappen - toen van een héél oud aardig mannetje met een kallotje die alsmaar zwaaide-
waren daarna van Doodewaard en Starrenburg. Het zwaaiende kallotje-mannetje bleek een monseigneur.
Alle drie liggen ze nu in de tuin van die oude dame van wie die trappen ook waren geweest.
En ik lag plat op de bank geschokt te kijken naar mijn trappen, die dame op tv. die terugnam wat van haar was.
Die fragiele oude dame kreeg dáár terug wat van ons is maar haar familie had kunnen kopen.
Ik heb gelukkig mijn beeldkop.
Waardoor ik weet wat van ons is, omdat mijn ouders het niet konden kopen. Maar het mij gaven.
Lily Gutmann liet mij zien wat ik hoognodig terug moest nemen.
Haar (familie) bezit.
Mijn (familie) bezit.
Die fragiele oude dame liet mij zien hoe (familie) bezit ont eigend kan worden.
Hoe iedere oorlog steen voor steen en steen steen koud is.
Die twee kleine meisjes -en 3 jongetjes - lieten mij zien dat we die stenen maar beter kunnen gebruiken om er
prachtige trappen van te maken, waar -als de zon die verwarmd- kleine meisjes heel gelukkig kunnen zijn en spelen!
11-9 Ooit vind ik die foto's die er moeten bestaan van die zelfde aula, datzelfde toneel, datzelfde trappetje en diezelfde Starrenburg. Toen hij zijn geheime kamer kreeg, met een deken, en daarom hij
ook die mooie strik op zijn buik kreeg, die ik heel lang daarvoor in mijn haar had gehad.
" Egel, egel, spits en klein, 'k zal je lieve zoontje zijn. Egelmamma, egelmamma zul je zijn"
was het liedje dat hoorde bij het theater van die feesten. Avonden lang dat spannende van het
verkleden, samen met die kwekelingen. Veilige avonden.
Waarschijnlijk werd Starrenburg deken; en de paus schijnt er zoiets als geheime kamerdienaren, of - heren op na te houden.
Allemaal hartstikke geheim in ieder geval. Behalve als je bij hem op schoot zat. Dan vertelde hij die geheimen gewoon door. Maar die moest je dan weer geheim houden.
15 januari 1961, Actie Congo.
Loemoemba in blik!
Geen katjangs maar Katanga.....
Het was afschuwelijk -en krankzinnig - deze foto
te vinden, en daarmee het antwoord op die
jarenlange vraag: wat is loemoemba in blik.
3 woorden die mij de rillingen over mijn rug lieten lopen maar waarvan ik wist dat ik erom moest lachen.
van Meerendonk fotografeerde die angst
die ik nooit snapte.
De nachtmerrie smerige mop met het gedwongen lachen over een verschrikkelijke
bron: ISG.
moord. Die zo helemaal niets met de beschutting van de katjangs te maken had.
Nog steeds draait mijn maag krimpend weg bij het weten van die waanzinnige angstaanjagende en vervreemdende volstrekt onbegrepen wereld.
Maar ik ben zo blij met die Ben van Meerendonk. Die antwoorden fotografeerde.
Prijst God in de hoge voor het fatsoen van een jeugdjournaal. Al kreeg ik nog zo vaak op mijn donder van een
juffie omdat ik die uitzette en mij geen zorgen maakte over het gebrek aan wereld-kennis van mijn kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten