notenbalk: mollen, kruisen, matten voor Pombals postkoets en de gladhouten knopen op een vest

Minha terra

Heel veel jaren geleden

eigende de markies zich de wereld toe

en legde in zijn diligence

een zandtapijt

om nooit geen poot meer te hoeven zetten

op Lisboneese grond

hij had bergen
verzet

vogelrestaurant van Lidwina van Schiedam

Je hebt een goed playboek nodig voor je een goed bidboek uit kunt brengen.

de Zusters van Blauwhuis

Kaantjes in bouillon, vlaflip, gebakken aardappelen en die tranen van het lachen in de gang.
Blijdorp

Minachting en Mensen Rechten.

Wanneer door verjaring aangifte bij de politie niet mogelijk is, is het in overleg met de bureau zedenpolitie wél mogelijk om -na een intake - een melding te doen.

Er volgt géén opsporing.

Het gesprek waarin je je verhaal doet van datgene waarvan je aangifte had willen doen wordt opgenomen, op een CD gebrand en in een kluis bewaard.

Je krijgt zélf geen kopietje.

De comissie Deetman, of wie daartoe bevoegd is c.q. toestemming krijgt, kan met het computerregistratie-nummer (op mijn scan hier van mijn volgende stap tbv mijn privacy dus weggehaald) in justitiecomputer dit wél opvragen.

Het Congregatie-bestuur is op de hoogte van (een deel) van mijn klachten, waaronder in ieder geval mbt het (seksueel) geweld.

Of wordt geacht dat te zijn, ik sprak mij uit tegenover bestuurmedewerkster Elly Moonen, wiens taak dat destijds was.

Naast nog een aantal andere mensen -w.o. van Hulp en Recht en het Bisdom - werd Elly Moonen door mij op de hoogte gesteld dat ik aangifte had willen doen, wat door verjaring niet mogelijk was.

Ik kreeg van Elly 2 zaken te horen die voor mij erg belangrijk waren:

een daarvan was de suggestie, het aanbod dat ik mijn verhaal op papier kon doen wat aan het Archief van de Congregatie zou worden toegevoegd, zoals dat ook al bij een andere vrouw het geval is.

Ik was (noch ben) geinteresseerd in het toevoegen van een verhaal, mijn klacht, aan (een op dat moment nog niet overgedragen en nog steeds particulier) archief.

Weliswaar zijn het "mijn nonnen" maar ik maakte nooit de keuze voor toegetreden lid.
Ik had bovendien daardoor meer dan genoeg ervaring opgedaan met het particulier zijn van dit Congregatie archief.

Het kan dus ook niet de Congregatie zijn die beschikt over (toegang tot informatie mbt. ) mijn verleden en de Zorg van de Congratie.

Ik was als kind immers Staats- én Kerk Zorg-afhankelijk toen ik dat van mijn familie niet meer kon én dankzij Staat, Kerk én Congregatie en een daaraan behoefte hebbende dit tolererende samenleving mocht zijn.

Ik had -ook op dat moment - bovendien daardoor in ruim 20 jaar méér dan genoeg ervaring opgedaan met het particulier zijn van dit Congregatie archief en de bijzonder destructieve gevolgen ervan.

En de Staat? Die had "gewoon" even een foutje gemaakt, waarvan dankzij het gebrek aan Zorg de omvang niet bekend kon worden.

Tot zorgvuldige archivarissen aan het werk gingen.

Ook ik heb kinderen. Dank je wel, van Westerloo voor de verhalen van Roosje.

27 april vervolg seksueel misbruik brief Bisdom Haarlem

bron

Le ping-pong des planètes bij bergen marmelades op brood

Dat er soms brokken Oostenrijkse lucht naar beneden komen
in die vervloekte puzzel is lastig.
Maar wanneer er nu ook al Televisies, wat heel wat anders is dan tv's, naar beneden donderen...

is het maar goed te weten dat er op diezelfde puzzels ook zo veel van die onwaarschijnlijke balkons staan vol met bloedsaaie bakken
blommen.
Gewoon een kwestie van stug passen en meten dus.

Ik hou niet van geraniums. Maar als je op die kartonnetjes slaat om ze te laten passen ipv passend zoekt, knakken ze om en gaan ze stuk.

Sorry Dames voici finallement le grand chambardement ; blijven jullie maar lekker liggen en hou de sterren even vast maar ik ga jullie gezamelijke Eerwaarde Zusterschap krentenbrood achter de rodonderons flikkeren.

Uit de brief van de Paus aan Ierland

15 april : de Engelse tekst dankzij RK Documenten.nl kunnen vervangen door deNederlandse tekst. Waarvoor mijn zeer gewaardeerde dank!...

Tot de slachtoffers van misbruik en hun families

...
6 U hebt verschrikkelijk geleden en dat spijt mij werkelijk. Ik weet dat niets het kwaad ongedaan kan maken dat u hebt geleden.

Uw vertrouwen is beschaamd en uw waardigheid geschonden.
Velen van u hebben ervaren dat, toen u voldoende moed had om te spreken over wat u was overkomen, niemand naar u luisterde.

Degenen onder u die het slachtoffer van misbruik zijn geweest in internaten, moeten hebben gevoeld dat er geen manier was om aan het lijden te ontkomen.
Het is begrijpelijk dat u het moeilijk vindt te vergeven of met de Kerk te worden verzoend.

Namens haar breng ik openlijk de schaamte en de spijt tot uitdrukking die wij allen voelen. Tegelijkertijd vraag ik u om de hoop niet te verliezen.

In de gemeenschap van de Kerk ontmoeten wij Jezus Christus, Hijzelf was slachtoffer van onrecht en zonde. Evenals u draagt Hij nog steeds de wonden van zijn onrechtvaardig lijden.
Hij begrijpt de diepte van uw smart en de voortdurende uitwerking ervan op uw leven en relaties met anderen, uw relatie met de Kerk inbegrepen.

Ik weet dat enkelen van u het moeilijk vinden zelfs een kerk binnen te gaan na wat er is gebeurd.

Echter, dezelfde wonden van Christus, die zijn veranderd door zijn heilzaam lijden, zijn de instrumenten waardoor de macht van het kwaad is gebroken en wij worden herboren tot het leven en de hoop.

Ik geloof – ook in de donkerste en meest hopeloze omstandigheden - vast in de helende kracht van zijn opofferende liefde, die bevrijding en de belofte van een nieuw begin brengt.
Nu ik mij tot u wend als herder, die bezorgd is om het welzijn van alle kinderen van God, vraag ik u nederig na te denken over wat ik u heb gezegd.
Ik bid dat u, wanneer u nadert tot Christus en aan het leven van zijn Kerk deelneemt - een Kerk, gezuiverd door boetedoening en vernieuwd in de herderlijke liefde - ertoe kunt komen de eindeloze liefde van Christus voor ieder van u opnieuw te ontdekken.
Ik vertrouw erop dat u op deze wijze in staat zult zijn verzoening, diepe innerlijke genezing en vrede te vinden.

Tot de priesters en religieuzen die kinderen hebben misbruikt

7 U hebt het vertrouwen dat in u werd gesteld door onschuldige jongeren en hun ouders, geschonden. U moet hiervoor verantwoording afleggen voor de almachtige God, evenals voor de daartoe bevoegde rechtbanken.
U hebt de achting van het volk van Ierland verloren en smaad en schande gebracht over uw medebroeders.
Wie onder u priester is, heeft de heiligheid van het heilige Wijdingssacrament, waarin Christus zich in ons en onze handelingen tegenwoordig stelt geschonden.

Samen met de enorme schade die de slachtoffers is toegebracht, is er grote schade berokkend aan de Kerk en het publieke beeld van het priesterschap en het religieuze leven.
Ik spoor u aan uw geweten te onderzoeken, uw verantwoordelijkheid voor de zonden die u hebt bedreven op u te nemen en nederig uw spijt te betuigen. Oprechte spijt opent de deur naar Gods vergeving en de genade van ware beterschap. Door te bidden en boete te doen voor hen die u hebt gekrenkt, moet u trachten uw handelingen weer goed te maken. Het heilzame offer van Christus heeft de kracht zelfs de zwaarste zonde te vergeven en ook uit het verschrikkelijkste het goede voort te brengen. Tegelijkertijd eist Gods gerechtigheid dat wij verantwoording van onze daden afleggen zonder iets te verbergen. Erkent openlijk uw schuld, onderwerpt u aan de eisen van de gerechtigheid, maar wanhoopt niet aan de barmhartigheid van God.

Tot de ouders
8 U bent ten diepste geschokt toen u de verschrikkelijke dingen moest vernemen die plaatsvonden in een omgeving die de veiligste van allemaal had moeten zijn.

In de wereld van vandaag is het niet gemakkelijk een thuis te stichten en kinderen op te voeden.

Zij verdienen het bemind en gewenst op te groeien in een veilige omgeving, met een sterk gevoel voor hun identiteit en hun waarde. Zij hebben er recht op om te worden opgevoed in authentieke, morele waarden, die geworteld zijn in de waardigheid van de menselijke persoon, om te worden geïnspireerd door ons katholiek geloof en manieren van gedrag en houding te leren die hen brengen tot een gezond zelfrespect en een duurzaam geluk.

Deze edele en veeleisende taak wordt op de eerste plaats aan u, hun ouders, toevertrouwd.
Ik spoor u aan uw aandeel hierin op u te nemen om de best mogelijke zorg voor de kinderen te garanderen, zowel in huis als in de maatschappij in het algemeen.

De Kerk zal van haar kant de maatregelen die de laatste jaren zijn genomen om de jongeren te beschermen in de omgeving van parochie en school, in praktijk brengen.

Weest u ervan verzekerd dat ik, terwijl u uw belangrijke verantwoordelijkheid neemt, u nabij ben en u de steun van mijn gebed bied
.......

From the Vatican, March 19th, 2010, on the Solemnity of Saint Joseph
BENEDICTUS PP. XVI

't Kan van de behanger zijn, misschien wel van de burgervader van Amsterdam zijn of iemand uit Den Haag.I

Meisje X tussen maag en vingertoppen.

Net wanneer ik denk nu gaat het lukken barst de bel los voor de volgende ronde waarvan ik inmiddels de tel kwijt ben.
Het gevecht, nog steeds, tussen maag en vingertoppen dat mijn tong, die vele zinnen als kerkelijke rituelen buiten jezelf om, inmiddels wel aan kon.
Kapo geweld waarvoor de omtrekkende bewegingen van domme grapjes nodig zijn omdat een zwembad bij elkaar gillen, of de bescheidener versie daarvan binnenshuis nog veel erger is.

Dan, 17.13 u verliezen mijn vingertoppen het weer van mijn buik in zwembadversie.

10 maart - 11 maart 2010

"...Het was de nood, de dringende geestelijke en lichamelijke nood van
zeker soort van ongelukkige kinderen,voor welke de steeds zo
werkzame liefdadigheid van Amsterdamse katholieken, ik weet niet uit
welke vergetelheid, nog niet gezorgd had, die eindelijk door weinigen opgemerkt,
dezer liefde tot edelmoedige pogingen uitlokte.

Welnu Mijne Dochters, op uw bede, heb ik, (…) na alles voor godoverwogen te
hebben, de regeling uwer Congregatie vaststgestelden verleen ik u bij dezen op
den voet dier regeling de erkenningen vestiging als religieuze congregatie."

Gegeven te Sassenheim den 26en September 1857 Franciscus Jacobus, Bisschop van Haarlem

Eraan herinnerende

dat de Verenigde Naties in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens,
hebben verkondigd dat kinderen recht hebben op bijzondere zorg en bijstand,

Ervan overtuigd

dat aan het gezin, als de kern van de samenleving en de natuurlijke omgeving voor de ontplooiing en het welzijn van al haar leden en van kinderen in het bijzonder, de nodige bescherming en bijstand dient te worden verleend opdat het zijn verantwoordelijkheden binnen de gemeenschap volledig kan dragen,

Erkennende

dat het kind, voor de volledige en harmonische ontplooiing van zijn persoonlijkheid, dient op te groeien in een gezin, in een sfeer van geluk,liefde en begrip,

Overwegende

dat het kind volledig dient te worden voorbereid op het leiden van
een zelfstandig leven in de samenleving, en dient te worden opgevoed in de geest van de in het Handvest der Verenigde Naties verkondigde idealen, en in het bijzonder in de geest van vrede, waardigheid, verdraagzaamheid, vrijheid,gelijkheid en solidariteit,

Indachtig dat,

zoals aangegeven in de Verklaring van de Rechten van het Kind,
aangenomen door de Algemene Vergadering van 20 november 1959,

"het kind op grond van zijn lichamelijke en geestelijke onrijpheid bijzondere
bescherming en zorg nodig heeft, met inbegrip van geëigende wettelijke
bescherming, zowel vóórals na de geboorte"

zijn het volgende overeengekomen:

art.5
De Staten die partij zijn, eerbiedigen de verantwoordelijkheden, rechten en plichten van de ouders of, indien van toepassing, van de leden van de familie in ruimere zin of de gemeenschap al naar gelang het plaatselijk gebruik, van wettige voogden of anderen die wettelijk verantwoordelijk zijn voor het kind, voor het voorzien in passende leiding en begeleiding bij de uitoefening door het kind van de in dit Verdrag erkende rechten, op een wijze die verenigbaar is met de zich ontwikkelende vermogens van het kind.

art.141.

De Staten die partij zijn, eerbiedigen het recht van het kind op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst.
2. De Staten die partij zijn, eerbiedigen de rechten en plichten van de ouders en, indien van toepassing, van de wettige voogden, om het kind te leiden in de uitoefening van zijn of haar recht op een wijze die verenigbaar is met de zich ontwikkelende vermogens van het kind.
3. De vrijheid van eenieder zijn godsdienst of levensovertuiging tot uiting te brengen kan slechts in die mate worden beperkt als wordt voorgeschreven door de wet en noodzakelijk is ter bescherming van de openbare veiligheid, de openbare orde, de volksgezondheid of de goede zeden, of van de fundamentele rechten en vrijheden van anderen.

Uit: Universele Verklaring van de Rechten van het Kind

Het wybertje van checkpoint Charlie; Ubalda's hand

Broeder Alphons

"We wisten wie zijn vingers niet kon thuis houden. Daar spraken we als jongens onderling wel over. Zelf ben ik niet misbruikt." Ook later, inmiddels werkzaam in het internaat als broeder Alfons, ving Schobben gefluisterde verhalen op. Zoals over die collegabroeder uit de ziekenzaal die 'dingen met kinderen deed'. "Plots werd hij weggestuurd." Broeder Alfons ziet het nog voor zich als de dag van gisteren: die lege broederstoelen in de eetzaal van het jongenspensionaat. Weer was er een collegabroeder spoorslags vertrokken. Opnieuw gingen alle alarmbellen bij de Heerlenaar rinkelen. Waarom er wederom een stoel leeg was wist hij niet zeker, maar een sterk vermoeden had de geestelijke wel. "Dat had met kindermisbruik te maken, dat denk ik nu nog steeds. Let op: concrete bewijzen heb ik niet, maar die heeft niemand. We wisten feitelijk dat het gebeurde, maar iedereen hield zijn mond dicht", zegt Schobben. "Dat moest ook van hogerhand. We hadden een spreekverbod. Bovendien leefden we toen in een wereld die heel erg gesloten was. Het was zelfs niet de bedoeling dat je door een raam naar buiten keek. 'Niet naar de boze buitenwereld kijken', zei een andere broeder dan tegen mij en trok me weg."

Geertruida, Amsterdam (bron: Op welke golflengte stem jij af)

Het eerste woord wat een van de mooiste mensen ter wereld na zijn eis om liedeliedelies in verstaanbaar Nederlands sprak was niet pappa of mamma maar: kijkekijke. Voor zijn zeer effectieve methoden mij duidelijk te maken wáár hij dan toch wel wilde kijken had hij zijn handen en 2 kleine pootjes. Ik ook. Die van mij waren een beetje groter. We pasten precies. Ook tijdens dat verliefde kijken.

En God zag dat het goed was.

Dag broer Heeft U een plekkie waar ik 's morgens op visite ga? Dag broer

Welkom thuis.
De Dokter buiging buiging werkte zei de witgekapte Jacinta portier in Driehuis.

Melniks Maagdenhuis

Riet en haar verhaal van suiker
En wie in aangepaste kledij kwam maakte kans op een extraatje.

een plek
waar niemand licht aan denken zoude
die geen fantast was of een gek
De schoone Piramus, en Tisbe, een eer in 't oost,
Gebuurden huis aen huis, elkandere ten troost

Paul Erftemeijer je was een fantastische gek!

perzikken, Farao, Ananas, Pyramide en zilverpapier.

Verlanglijstje

Ik hoop dat er ooit iemand die de kweekschool van de nonnen deed, misschien dus wel één van de nonnen zelf, zal schrijven over de Sinterklaas vieringen van Amsterdam én Starrenburg.
Volwassen kennis van de geheimen.

Om een paar jaar terug een -ook toen al - oude priester te horen vertellen dat hij en ik een schoot hebben gedeeld.
Die van Starrenburg. Ik als snotneussie in de Voorzienigheid, hij was al twaalf net op het seminarium, dat dan weer klein was en liet barsten van de heimwee.

Wat hij en ik, behalve die schoot, deelden met zijn verhaal was opluchting.
Dat ondanks alle kennis, op dat moment naar ik voor hem én anderen vrees groter dan de mijne , over misbruik door priesters, door naar hem te luisteren wij beiden konden genieten van het elkaar vertellen over die schoot.
Zonder de heimweebarsten van kennis inmiddels verbonden aan schoten.
Die opluchting van een oude priester, een overdadig gelovige vent, is een van de schatten in mijn kusjes-doosje.

Zoals de Sinterklaasvieringen in de Voorzienigheid Amsterdam die zijn.
Niet alleen door mijn leeftijd, denk ik.
Een viering voorbij de vierkante meter van check-point Charlie.

Er moet in die feesten gigantisch veel werk in hebben gezeten.
Van snotneusies in hun voorbereidingen in de groep, van onderwijzeressen, van gekke nonnen, dank je Maritska, en kwekelingen die wekenlang met ons slierten op die speelplaats. Van zwarte pieten op het dak en de balkons, koninklijke kinderen met open mond. Als bij de knikkermarkten snapte ik niets van de timing van dat slierten wat het minstens zo spannend maakte. Het watertandend slierten ook zonder verschijning en strooigoed, de opwinding van het mysterie van de geheimen achter de niet-bel gebonden klok. Wie hebben daar achter je ramen genoten van de opstand beneden, Maritska?
Het werk van die geheimzinnige zuster in haar Sinterklaashok in die andere onderaardse gang, dat souterain, waar het hele jaar door het kartonnetje van een zak lolies op de ruit van de deur geplakt het coordinatiepunt betekende en het griezelen van daarlangs moeten een held van je maakte én van die zuster. Wie was het? Leatitia kende op navraag het hok niet (meer ?)
Wie plakte dat lollie-kartonnetje op dat raam en creerde die heldenplek, Zuster Repelsteeltje?
Werden achter die deur, vaak het enige licht halverwege die gang waardoor als je hard rende je de hele gang er net mee haalde, niet de verdwenen zusters en kinderen opgeslagen maar de missie-postzegels uit de zakken even verderop in die gang losgeweekt en na hopelijk eerst gewassen te zijn de in Afrika begeerde de - dan niet meer zo stinkende - zilverpapierhapjes gekookt ?
Zelfs de Voorzienigheids giga-kakkerlakken die 's morgens over de als kalender functionerende muizen en kikkers op je bord kropen hadden in die weken niets vreemds laat staan vies. Wanneer na de pepernoten en schuim eindelijk de kikker of muis er was was het bijna zo ver...
de aula.

Daar was Sinterklaas natuurlijk belangrijk maar Starrenburg , zonder of met paarse strik op zijn buik en het heren geheim van zijn deken, ernaast veel belangrijker.
Bij de zenuwen dat je pasje zus of zo niet goed zou doen, dat broertje dat door het gelach van die grote mensen fouten maakte, daarmee voor het front van de troepen en Sinterklaas een deuk aanbrengend in het gezicht van Leonora.
Dan was Starrenburg daar en kon je Sint geven waar hij recht op had, jou trots maakte.

Pas vorig jaar bij de kerstviering met Benedictus zag ik hoe liturgisch het was, zijn royaal de verkeerde dopen in de Paasnacht, het genieten van een zenuwachtig heen en weer rennend dirigentenmannetje in Libanon en goed camerawerk over een prachtige meideke zwaaiend met haar portret van die volwassenen dan president noemen: mijn zusje kreeg van Sinterklaas...

In mijn herinnering, geen flauw idee of dat werkelijk waar zo was, was dat feest niet eenmalig.
Haalden - als bij andere feesten en voorstellingen - Sint en wij de kunststukjes minstens tweemaal uit, met wisselend publiek.

Kregen in tegenstelling tot Driehuis, de weldoeners zo waar voor hun geld?

In Driehuis speelden vreemde gasten zelf de aanwezige Sinterklazen bij de komst van de Goed Heilig Man die Het Grote Cadeau aan ieder persoonlijk, gevolgd door de rest en zijn bezoek in de groep zelf, uitdeelde. Moet een slopende klus zijn geweest. Germana als een klein kind genoot die avonden misschien wel het meest.
En ik had een spannende voogdes, die in haar geindividualiseerde cadeau plus bijbehorende speculaaspoppen, niet onmogelijk ook knap tijdrovend werk, zelf kennelijk erg veel plezier had.
Ik was ieder jaar weer stomverbaasd.
Misschien kreeg ik, naast Starrenburg, daarmee wel mijn belangrijkste Zorgcadeaus.

Dank je wel aan die weldoeners! Dát was kwaliteitsZorg.

Sinterklaas tijd.

Sofie

"22-11-2009

Hier zijn de twee foto's, plusminus 1943

De kleine was een geschenkfoto (als bewijs) voor de Amerikanen die ons ieder jaar omstreeks de Kerst ieder kind een pakketje stuurde. De andere foto met het bord was vast wel opgestuurd naar Amerika als bewijs dat wij er waren.

Ja dit was o.a. een geweldig leuke geste en idee van de Nonnen met dat Amerika het was immers "oorlogstijd"!
Dit was fijn, een leuke ervaring + herinnering.

Nu een minder leuke ervaring.
Afscheid van de oorlog en de Duitsers maar hoe?
Wij hoorden maar merkten toch niet zoveel wat er buiten aan de hand was.
Maar ja hoor, we moesten allemaal komen. Mee naar buiten en achter het hek allemaal op een kluitje als verbaasde lammetjes kijken wat er voorbj kwam.
Waarom, waarom moest dat nou?
Dat was een zich terugtrekkend leger, dat is geen glorieus gezicht.
Tuurlijk, ik Sofie stond vooraan en wat ik daar zag als 10 jarig kind was afschuwelijk + zielig en mensonterend.
Die verslagen lopende + gewonde Duitsers.
We mochten alleen kijken.
Maar als mijn eigen kennende, heb ik heus stiekem met mijn handje laag voorzichtig gezwaaid.
Die man of jongen keek mij aan met gebogen hoofd 'n klein knikje.
Ze hadden toch ook ouders vreselijk.
Allemaal gebogen en geen marcheren maar 'n aftocht.

Hoe haalde die nonnen dit toch in hun hersenen om ons kinderen dit schouwspel voor te schotelen?
Maar ja een paar dagen later liepen ze toch met ons ook naar Noordwijk om naar de intocht van de Canadezen te kijken.
Dat was een feest!!
Al die jeeps blije mensen vlaggen waar haalden ze dat toch allemaal vandaan?
Dat oranje en rood wit blauw?
..."

wordt vervolgd

Derde generatie kinderen van foute ouders

Zoals bij dood en besmetting rookvlees, de verboden ramen en kinkhoestbedden hoort,
is een epidemie naast besmette dood het niet-biddend bidden om zieke aardappelen en nassie, de opluchting, het feest van een lachende en ketende Laetitia met een gigantische plastic zak met gevulde poepschepjeinbuisjes en de weelde van Bosbeeks stoep.
Maar wat maakte dat Ubalda na welhaast 20 jaar zo schrok en weg moest toen ik liet merken zo blij te zijn geweest met die grote hand dat zo'n klein pootje was op mijn kop ?

Beschuldigde ik haar van zorg?
Wat verstond Bonefatio bij die kennelijke vloek in het openbaar? Schaamde zij mee en met wie dan? Mijn onhandige blijdschap toen zij mij voorstelde waardoor ik opnieuw een hand kreeg van Ubalda, Zr. Gertruds vroegere ziekenzaalverzorgster?

Was het het betrappen op het verbod van het aanraken van een kind?
Was het het dwarszitten van die aan zijn kruis creperende jezus en zijn tranen met tuiten lijdende moeders in het eigenhandig troosten van een bang dood-ziek kind?

Wat was de niet-aanklacht waarvan zij bang was?
Het kennen van die hand?
Mens zijn zónder Jezus-gebed?
Veroordeelde ik haar met mijn blijdschap tot de de mitrailleur van dat Jezus-gebed,
Heer Jezus Christus, ontferm U wees uw zondaar genadig?

Wiens handen?
Wat verstond Bonefatio maar kon ook zij niet zeggen waardoor onze herkansing de geweten verspeelde laatste kans werd ?
Een klein jaar erna overleed ze, zoals ze wél had gezegd.

Maar bij het mij over laten aan die gehate trap van de Elandstraat met het dichtdoen van de deur achter mij wist ik, in het omdraaien denk ik wij alle 2, dat het nu Ubalda's hand was geweest die Het Voorgoed Gaan was, naar huis; ik op de fiets, zij kort erop via Bosbeek.

Misschien was ze, uit haar Blûhuus, voordat naast loyaliteit solidariteit nog uitgevonden moest worden ook wel een kind van foute ouders, gelovig en te gul maar niet deftig genoeg om erin te passen? Dat zijn dan 4 generaties

De klunzige fout die ik vanavond zie van waarschijnlijk Marie Jose Höhne tov haar medezusters doet mij groot plezier.
Zoals omgaan met regels en (geen) afstand, respectloze zorgeloosheid tov persoonlijke identiteit bij de zusters van de Voorzienigheid hoorden, hoorde Blauhuis én (het raden naar) haar naam bij Bonefatio's gulle lach en haar geheimen van afstand hebben gedaan, haar geloof.

Repelsteeltjes Zusterschap.


't Is tijd om in de GGD archieven te gaan spitten om eindelijk te mogen weten wat artsen zeiden waaraan ik Ubalda's hand te danken had.
Wisten zij veel, artsen rekenen anders in tehuizen.

Mamoedt met guppies en black mollies

Mammoeten met uitsterven bedreigd

Heks vertelt verhalen in de kerk
Geplaatst door onze redactie op zaterdag 24 oktober 2009 om 15:55u
KNESSELARE (RKnieuws.net) - De bibliotheek van Knesselare trekt op donderdag 29 oktober om 20 uur naar de parochiekerk van Knesselare voor een Halloweenactiviteit.

Heks Rizerova komt mysterieuze verhalen vertellen. Toegangskaarten voor de avond kosten 2 euro. En wie in aangepaste kledij komt, krijgt een extraatje.

Vergilius, Pyramus en Thisbe in Melniks maagdenhuis

Dit is het bloedig moordverhaal van Pyramus en Thisbe
De een, een schone jongeling, wiens ouwe heer in vis dee
De andere, miss Babylon, de dochter van de buurman,
Bij wie hij op beperkte schaal des avonds door de muur kwam



RK onderwijs citaten V/M

"...
Ook wij, een generatie ouder dus, kregen in het middelbaar (12 tot 18 jaar), tijdens de godsdienstles nog wel, al voorlichting over seksualiteit. Had men dat echt niet in de les natuurkunde kunnen geven? Ik zie onze godsdienstleraar nog een rood hoofd krijgen..."

"...
De reden waarom de godsdienstleraar dat moest doen was, dat hij er dan gelijk de moraal bij kon halen. Op zich niks mis mee, maar zo’n godsdienstleraar wist er vaak niet zoveel van, en dat werd dus vaak een wat genante vertoning. Op ons kleinseminarie deed de godsdienstleraar er wel iets aan, helaas inderdaad op die genante manier: over sexualiteit kwamen we feitelijk nauwelijks iets te weten, maar wel over de moraal. Gelukkig hadden we in de vijfde klas een pater die volledig bevoegd biologieleraar was, en die dus in de biologielessen de anatomie en fysiologie van de sexualiteit heel volledig en heel correct besprak, waarvan we heel wat wijzer werden dan van die onhandige godsdienstleraar. Dat was natuurlijk rijkelijk laat, wat vroeger was beter geweest, maar ja, je kunt niet alles hebben."

Le roi Renaud de guerre vint tenant ses tripes dans ses mains.
Sa mère était sur le créneau qui vit venir son fils Renaud.
Renaud, Renaud, réjouis-toi! Ta femme est accouché d'un roi!
Ni de ma femme ni du fils je ne saurais me réjouir.

Allez ma mère, allez devant, faites-moi faire un beau lit blanc.
Guère de temps n'y resterai à la minuit trépasserai.
Mais faites-le moi faire ici-bas que l'accouchée n'l'entende pas.
Et quand ce vint sur la minuit, le roi Renaud rendit l'esprit.

Il ne fut pas le matin jour tous les valets pleuraient très tous.
Il ne fut temps de déjeuner que les servantes ont pleuré.
Mais dites-moi, mère, m'amie,que pleurent nos valets ici ?
Ma fille, en lavant nos chevaux ont laissé noyer le plus beau.
Oh pourquoi donc, mère m'amie,pour un cheval pleurer ainsi ?
Quand Renaud reviendra, plus beaux chevaux ramènera.

Et dites-moi, mère m'amie,que pleurent nos servantes ici ?
Ma fille, en lavant nos linceuls ont laissé aller le plus neuf.
Oh pourquoi donc, mère m'amie,pour un linceul pleurer ainsi ?
Quand Renaud reviendra, plus beau linceul ramènera.
Ah, dites-moi, mère m'amie,qu'est-ce que j'entends cogner ici ?
Ma fille, ce sont les charpentiers qui raccommodent le plancher.

Ah ! Dites-moi, mère m'amie, pourquoi les cloches sonnent ici ?
Ma fille, c'est la procession qui sort pour les rogations.
Mais, dites-moi, mère m'amie, c'est que j'entends chanter ici ?
Ma fille, c'est la procession qui fait le tour de la maison.

Quand ce fut passé huit jours, a voulut faire ses atours.
Quand ce fut pour relever, à la messe elle voulut aller,
Mais dites-moi, mère m'amie, quel habit mettrai-je aujourd'hui ?
Mettez le blanc, mettez le gris, mettez le noir pour mieux choisir.
Mais dites-moi, mère m'amie,qu'est-ce que ce noir-là signifie
A femme relèvant d'enfant, le noir lui est bien plus séant.

Mais quand elles fut parmi les champs, trois pastoureaux allaient disant :
Voici la femme du seignour que l'on enterra l'autre jour !
Ah ! Dites-moi, mère m'amie,que disent ces pastoureaux-ci ?
Il disent de presser le pas,ou que la messe n'aura pas.
quand elle fut dans l'église entrée,un cierge on lui a présenté.
Aperçoit en s'agenouillantla terre fraîche sous son banc.

Ah ! Dites-moi, mère m'amie,pourquoi la terre est rafraîchie?
Ma fille, ne puis plus vous celer, Renaud est mort et enterré.
Puisque le roi Renaud est mort,voici la clé de mon trésor.
Voici mes bagues et mes joyaux, prenez bien soin du fils Renaud.
Terre, ouvre-toi, terre fends-toi, que j'aille avec Renaud, mon roi!
Terre s'ouvrit, et se fendit, et ci fut la belle engloutie.

En de engel des heren heeft aan maria geboodschapt

Mais dis-moi maman, dis-moi donc
qu'arrivait-il si un'avion
perdait une de ces bombes
sur le sol étranger
quand ça viens-ça, veut tu me l'éxpliquer?

Viens-ça, mon fils, écoute bien
si une telle chose arriverait demain
mets toi vite à genoux
et même si tu attends
les avions dans le ciel,
je t'en prie, mon enfant,
récite une prière
s'ils t'en laissent le temps

Kastanjekaarsen

en zwarte pieten op het dak.

Een belediging van de Congregatie,

En dan nog een verschrikkelijk domme ook.
Maar bovenal, wat een trieste.

Een copietje van een weblog.
2 Reacties die een vroegere zorgontvanger van een van de Goede Herder tehuizen, die de moed heeft het gevecht aan te gaan om haar eigen onafhankelijke identiteit, één van de velen, kreeg - in plaats van het respect wat zij verdient, erkenning en solidariteit - een belediging van de Congregatie van de zusters van de Voorzienigheid.

En wat voor één, harstikke laf en vooral: verschrikkelijk dom.

Plaatje van een gevangenis.
Eén van de velen.
Triest resultaat van een jeugd, die , minstens 35 jaar als het niet al langer is, afgelopen is maar bewijst nog steeds te (moeten) bestaan.
Eén van de velen.

Maar hoe hartgrondig hoort een dergelijke reactie, één van de velen,
bij het misbruik wat mogelijk was, en is, niet alleen bij idioten en internet, maar bij kinderbeschermingsinternaten.

Hele korte reacties, niet alleen erg dom over de Congregatie, die vooral de werkelijkheid van institutioneel misbruik duidelijk maken, het groepsterrorisme na zoveel jaar, een haast incestueuze belediging van de Congregatie.

GIJ ZULT ZWIJGEN, OF U CONFORMEREN AAN.

De realiteit van de Zorg destijds, voor zowel de zusters als de kinderen...
Probeer vooral géén individu te zijn of te worden, wees een geanonimiseerd, dus niet bestaand, groepslid.

Die Zusters uit zgn. "vrije" keuze, roeping genaamd, waar zij net als alle andere Congregaties en de leden in al die jaren ná Vaticaan II hun antwoorden op hebben moeten vinden en vonden. Wordt één van de velen.
Een proces van volwassenen dat te laat was voor zorg-afhankelijke kinderen.
Eén of andere inmiddels volwassene, éen van de velen, die dat in alle openheid, één van de velen, demonstreert op een weblog van een vrouw, één van de velen, die hiermee worstelt.

Eén van de vele reacties van de lepra-kolonie van uitsluiting en groepsterrorisme van -op welk terrein dan ook - misbruikten die Zorg nodig hadden.
Eén van de velen die zich ook de afgelopen jaren nog manifesteerden, met behulp van het internet en onmacht terrorisme konden bedrijven, nooit uit een groep ontsnapt.

Een belediging van de Congregatie en de vrouw die een weblog maakte over de Congregatie, haar zoektocht over wat vrouwenkeuzes en solidariteit in Zorg zouden kunnen zijn en waren.

Wat voelt het goed me te kunnen realiseren dat in de implementatie van het Iers onderzoek naar institutionaal verleden ook die after-care werd opgenomen, zodat een jeugd een jeugd kan blijven.
Zoals iemand eens zei: ooit had ik een verleden, nu heb ik een toekomst.

Het vertedert daarbij een fijn glimlachje van een mamoedt, en niet alleen zij,
daarbij óók te weten.
Maar een vette knipoog, néé dat zal er vast niet in gezeten hebben.
Misschien maar goed ook.
Misschien kan ik daardoor wel blijer zijn met die tranen die ik ook van ze heb mogen zien.
Van het lachen!
Dat écht lachen. Van Zorg. En solidariteit. Voor mede-zusters.
En heel soms... dat fijn glimachje, dat ik niet mocht zien.
Brede grijs en mijn vette knipoog naar boven dan maar.

Dank je Ellen-met-de-mooie-ogen.
Ik ben zo blij dat ik naar je heb kunnen en mogen kijken bij de inleiding van de uitleiding, hoe je bij de begrafenis van Therese achter haar kist liep.