Maar bovenal, wat een trieste.
Een copietje van een weblog.
2 Reacties die een vroegere zorgontvanger van een van de Goede Herder tehuizen, die de moed heeft het gevecht aan te gaan om haar eigen onafhankelijke identiteit, één van de velen, kreeg - in plaats van het respect wat zij verdient, erkenning en solidariteit - een belediging van de Congregatie van de zusters van de Voorzienigheid.
En wat voor één, harstikke laf en vooral: verschrikkelijk dom.
Plaatje van een gevangenis.
Eén van de velen.
Triest resultaat van een jeugd, die , minstens 35 jaar als het niet al langer is, afgelopen is maar bewijst nog steeds te (moeten) bestaan.
Eén van de velen.
Maar hoe hartgrondig hoort een dergelijke reactie, één van de velen,
bij het misbruik wat mogelijk was, en is, niet alleen bij idioten en internet, maar bij kinderbeschermingsinternaten.
Hele korte reacties, niet alleen erg dom over de Congregatie, die vooral de werkelijkheid van institutioneel misbruik duidelijk maken, het groepsterrorisme na zoveel jaar, een haast incestueuze belediging van de Congregatie.
GIJ ZULT ZWIJGEN, OF U CONFORMEREN AAN.
De realiteit van de Zorg destijds, voor zowel de zusters als de kinderen...
Probeer vooral géén individu te zijn of te worden, wees een geanonimiseerd, dus niet bestaand, groepslid.
Die Zusters uit zgn. "vrije" keuze, roeping genaamd, waar zij net als alle andere Congregaties en de leden in al die jaren ná Vaticaan II hun antwoorden op hebben moeten vinden en vonden. Wordt één van de velen.
Een proces van volwassenen dat te laat was voor zorg-afhankelijke kinderen.
Eén of andere inmiddels volwassene, éen van de velen, die dat in alle openheid, één van de velen, demonstreert op een weblog van een vrouw, één van de velen, die hiermee worstelt.
Eén van de vele reacties van de lepra-kolonie van uitsluiting en groepsterrorisme van -op welk terrein dan ook - misbruikten die Zorg nodig hadden.
Eén van de velen die zich ook de afgelopen jaren nog manifesteerden, met behulp van het internet en onmacht terrorisme konden bedrijven, nooit uit een groep ontsnapt.
Een belediging van de Congregatie en de vrouw die een weblog maakte over de Congregatie, haar zoektocht over wat vrouwenkeuzes en solidariteit in Zorg zouden kunnen zijn en waren.
Wat voelt het goed me te kunnen realiseren dat in de implementatie van het Iers onderzoek naar institutionaal verleden ook die after-care werd opgenomen, zodat een jeugd een jeugd kan blijven.
Zoals iemand eens zei: ooit had ik een verleden, nu heb ik een toekomst.
Het vertedert daarbij een fijn glimlachje van een mamoedt, en niet alleen zij,
daarbij óók te weten.
Maar een vette knipoog, néé dat zal er vast niet in gezeten hebben.
Misschien maar goed ook.
Misschien kan ik daardoor wel blijer zijn met die tranen die ik ook van ze heb mogen zien.
Van het lachen!
Dat écht lachen. Van Zorg. En solidariteit. Voor mede-zusters.
En heel soms... dat fijn glimachje, dat ik niet mocht zien.
Brede grijs en mijn vette knipoog naar boven dan maar.
Dank je Ellen-met-de-mooie-ogen.
Ik ben zo blij dat ik naar je heb kunnen en mogen kijken bij de inleiding van de uitleiding, hoe je bij de begrafenis van Therese achter haar kist liep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten