Melniks Maagdenhuis

Riet en haar verhaal van suiker
En wie in aangepaste kledij kwam maakte kans op een extraatje.

een plek
waar niemand licht aan denken zoude
die geen fantast was of een gek
De schoone Piramus, en Tisbe, een eer in 't oost,
Gebuurden huis aen huis, elkandere ten troost

Paul Erftemeijer je was een fantastische gek!

perzikken, Farao, Ananas, Pyramide en zilverpapier.

Verlanglijstje

Ik hoop dat er ooit iemand die de kweekschool van de nonnen deed, misschien dus wel één van de nonnen zelf, zal schrijven over de Sinterklaas vieringen van Amsterdam én Starrenburg.
Volwassen kennis van de geheimen.

Om een paar jaar terug een -ook toen al - oude priester te horen vertellen dat hij en ik een schoot hebben gedeeld.
Die van Starrenburg. Ik als snotneussie in de Voorzienigheid, hij was al twaalf net op het seminarium, dat dan weer klein was en liet barsten van de heimwee.

Wat hij en ik, behalve die schoot, deelden met zijn verhaal was opluchting.
Dat ondanks alle kennis, op dat moment naar ik voor hem én anderen vrees groter dan de mijne , over misbruik door priesters, door naar hem te luisteren wij beiden konden genieten van het elkaar vertellen over die schoot.
Zonder de heimweebarsten van kennis inmiddels verbonden aan schoten.
Die opluchting van een oude priester, een overdadig gelovige vent, is een van de schatten in mijn kusjes-doosje.

Zoals de Sinterklaasvieringen in de Voorzienigheid Amsterdam die zijn.
Niet alleen door mijn leeftijd, denk ik.
Een viering voorbij de vierkante meter van check-point Charlie.

Er moet in die feesten gigantisch veel werk in hebben gezeten.
Van snotneusies in hun voorbereidingen in de groep, van onderwijzeressen, van gekke nonnen, dank je Maritska, en kwekelingen die wekenlang met ons slierten op die speelplaats. Van zwarte pieten op het dak en de balkons, koninklijke kinderen met open mond. Als bij de knikkermarkten snapte ik niets van de timing van dat slierten wat het minstens zo spannend maakte. Het watertandend slierten ook zonder verschijning en strooigoed, de opwinding van het mysterie van de geheimen achter de niet-bel gebonden klok. Wie hebben daar achter je ramen genoten van de opstand beneden, Maritska?
Het werk van die geheimzinnige zuster in haar Sinterklaashok in die andere onderaardse gang, dat souterain, waar het hele jaar door het kartonnetje van een zak lolies op de ruit van de deur geplakt het coordinatiepunt betekende en het griezelen van daarlangs moeten een held van je maakte én van die zuster. Wie was het? Leatitia kende op navraag het hok niet (meer ?)
Wie plakte dat lollie-kartonnetje op dat raam en creerde die heldenplek, Zuster Repelsteeltje?
Werden achter die deur, vaak het enige licht halverwege die gang waardoor als je hard rende je de hele gang er net mee haalde, niet de verdwenen zusters en kinderen opgeslagen maar de missie-postzegels uit de zakken even verderop in die gang losgeweekt en na hopelijk eerst gewassen te zijn de in Afrika begeerde de - dan niet meer zo stinkende - zilverpapierhapjes gekookt ?
Zelfs de Voorzienigheids giga-kakkerlakken die 's morgens over de als kalender functionerende muizen en kikkers op je bord kropen hadden in die weken niets vreemds laat staan vies. Wanneer na de pepernoten en schuim eindelijk de kikker of muis er was was het bijna zo ver...
de aula.

Daar was Sinterklaas natuurlijk belangrijk maar Starrenburg , zonder of met paarse strik op zijn buik en het heren geheim van zijn deken, ernaast veel belangrijker.
Bij de zenuwen dat je pasje zus of zo niet goed zou doen, dat broertje dat door het gelach van die grote mensen fouten maakte, daarmee voor het front van de troepen en Sinterklaas een deuk aanbrengend in het gezicht van Leonora.
Dan was Starrenburg daar en kon je Sint geven waar hij recht op had, jou trots maakte.

Pas vorig jaar bij de kerstviering met Benedictus zag ik hoe liturgisch het was, zijn royaal de verkeerde dopen in de Paasnacht, het genieten van een zenuwachtig heen en weer rennend dirigentenmannetje in Libanon en goed camerawerk over een prachtige meideke zwaaiend met haar portret van die volwassenen dan president noemen: mijn zusje kreeg van Sinterklaas...

In mijn herinnering, geen flauw idee of dat werkelijk waar zo was, was dat feest niet eenmalig.
Haalden - als bij andere feesten en voorstellingen - Sint en wij de kunststukjes minstens tweemaal uit, met wisselend publiek.

Kregen in tegenstelling tot Driehuis, de weldoeners zo waar voor hun geld?

In Driehuis speelden vreemde gasten zelf de aanwezige Sinterklazen bij de komst van de Goed Heilig Man die Het Grote Cadeau aan ieder persoonlijk, gevolgd door de rest en zijn bezoek in de groep zelf, uitdeelde. Moet een slopende klus zijn geweest. Germana als een klein kind genoot die avonden misschien wel het meest.
En ik had een spannende voogdes, die in haar geindividualiseerde cadeau plus bijbehorende speculaaspoppen, niet onmogelijk ook knap tijdrovend werk, zelf kennelijk erg veel plezier had.
Ik was ieder jaar weer stomverbaasd.
Misschien kreeg ik, naast Starrenburg, daarmee wel mijn belangrijkste Zorgcadeaus.

Dank je wel aan die weldoeners! Dát was kwaliteitsZorg.

Sinterklaas tijd.

Sofie

"22-11-2009

Hier zijn de twee foto's, plusminus 1943

De kleine was een geschenkfoto (als bewijs) voor de Amerikanen die ons ieder jaar omstreeks de Kerst ieder kind een pakketje stuurde. De andere foto met het bord was vast wel opgestuurd naar Amerika als bewijs dat wij er waren.

Ja dit was o.a. een geweldig leuke geste en idee van de Nonnen met dat Amerika het was immers "oorlogstijd"!
Dit was fijn, een leuke ervaring + herinnering.

Nu een minder leuke ervaring.
Afscheid van de oorlog en de Duitsers maar hoe?
Wij hoorden maar merkten toch niet zoveel wat er buiten aan de hand was.
Maar ja hoor, we moesten allemaal komen. Mee naar buiten en achter het hek allemaal op een kluitje als verbaasde lammetjes kijken wat er voorbj kwam.
Waarom, waarom moest dat nou?
Dat was een zich terugtrekkend leger, dat is geen glorieus gezicht.
Tuurlijk, ik Sofie stond vooraan en wat ik daar zag als 10 jarig kind was afschuwelijk + zielig en mensonterend.
Die verslagen lopende + gewonde Duitsers.
We mochten alleen kijken.
Maar als mijn eigen kennende, heb ik heus stiekem met mijn handje laag voorzichtig gezwaaid.
Die man of jongen keek mij aan met gebogen hoofd 'n klein knikje.
Ze hadden toch ook ouders vreselijk.
Allemaal gebogen en geen marcheren maar 'n aftocht.

Hoe haalde die nonnen dit toch in hun hersenen om ons kinderen dit schouwspel voor te schotelen?
Maar ja een paar dagen later liepen ze toch met ons ook naar Noordwijk om naar de intocht van de Canadezen te kijken.
Dat was een feest!!
Al die jeeps blije mensen vlaggen waar haalden ze dat toch allemaal vandaan?
Dat oranje en rood wit blauw?
..."

wordt vervolgd

Derde generatie kinderen van foute ouders

Zoals bij dood en besmetting rookvlees, de verboden ramen en kinkhoestbedden hoort,
is een epidemie naast besmette dood het niet-biddend bidden om zieke aardappelen en nassie, de opluchting, het feest van een lachende en ketende Laetitia met een gigantische plastic zak met gevulde poepschepjeinbuisjes en de weelde van Bosbeeks stoep.
Maar wat maakte dat Ubalda na welhaast 20 jaar zo schrok en weg moest toen ik liet merken zo blij te zijn geweest met die grote hand dat zo'n klein pootje was op mijn kop ?

Beschuldigde ik haar van zorg?
Wat verstond Bonefatio bij die kennelijke vloek in het openbaar? Schaamde zij mee en met wie dan? Mijn onhandige blijdschap toen zij mij voorstelde waardoor ik opnieuw een hand kreeg van Ubalda, Zr. Gertruds vroegere ziekenzaalverzorgster?

Was het het betrappen op het verbod van het aanraken van een kind?
Was het het dwarszitten van die aan zijn kruis creperende jezus en zijn tranen met tuiten lijdende moeders in het eigenhandig troosten van een bang dood-ziek kind?

Wat was de niet-aanklacht waarvan zij bang was?
Het kennen van die hand?
Mens zijn zónder Jezus-gebed?
Veroordeelde ik haar met mijn blijdschap tot de de mitrailleur van dat Jezus-gebed,
Heer Jezus Christus, ontferm U wees uw zondaar genadig?

Wiens handen?
Wat verstond Bonefatio maar kon ook zij niet zeggen waardoor onze herkansing de geweten verspeelde laatste kans werd ?
Een klein jaar erna overleed ze, zoals ze wél had gezegd.

Maar bij het mij over laten aan die gehate trap van de Elandstraat met het dichtdoen van de deur achter mij wist ik, in het omdraaien denk ik wij alle 2, dat het nu Ubalda's hand was geweest die Het Voorgoed Gaan was, naar huis; ik op de fiets, zij kort erop via Bosbeek.

Misschien was ze, uit haar Blûhuus, voordat naast loyaliteit solidariteit nog uitgevonden moest worden ook wel een kind van foute ouders, gelovig en te gul maar niet deftig genoeg om erin te passen? Dat zijn dan 4 generaties

De klunzige fout die ik vanavond zie van waarschijnlijk Marie Jose Höhne tov haar medezusters doet mij groot plezier.
Zoals omgaan met regels en (geen) afstand, respectloze zorgeloosheid tov persoonlijke identiteit bij de zusters van de Voorzienigheid hoorden, hoorde Blauhuis én (het raden naar) haar naam bij Bonefatio's gulle lach en haar geheimen van afstand hebben gedaan, haar geloof.

Repelsteeltjes Zusterschap.


't Is tijd om in de GGD archieven te gaan spitten om eindelijk te mogen weten wat artsen zeiden waaraan ik Ubalda's hand te danken had.
Wisten zij veel, artsen rekenen anders in tehuizen.

Mamoedt met guppies en black mollies

Mammoeten met uitsterven bedreigd

Heks vertelt verhalen in de kerk
Geplaatst door onze redactie op zaterdag 24 oktober 2009 om 15:55u
KNESSELARE (RKnieuws.net) - De bibliotheek van Knesselare trekt op donderdag 29 oktober om 20 uur naar de parochiekerk van Knesselare voor een Halloweenactiviteit.

Heks Rizerova komt mysterieuze verhalen vertellen. Toegangskaarten voor de avond kosten 2 euro. En wie in aangepaste kledij komt, krijgt een extraatje.

Vergilius, Pyramus en Thisbe in Melniks maagdenhuis

Dit is het bloedig moordverhaal van Pyramus en Thisbe
De een, een schone jongeling, wiens ouwe heer in vis dee
De andere, miss Babylon, de dochter van de buurman,
Bij wie hij op beperkte schaal des avonds door de muur kwam



RK onderwijs citaten V/M

"...
Ook wij, een generatie ouder dus, kregen in het middelbaar (12 tot 18 jaar), tijdens de godsdienstles nog wel, al voorlichting over seksualiteit. Had men dat echt niet in de les natuurkunde kunnen geven? Ik zie onze godsdienstleraar nog een rood hoofd krijgen..."

"...
De reden waarom de godsdienstleraar dat moest doen was, dat hij er dan gelijk de moraal bij kon halen. Op zich niks mis mee, maar zo’n godsdienstleraar wist er vaak niet zoveel van, en dat werd dus vaak een wat genante vertoning. Op ons kleinseminarie deed de godsdienstleraar er wel iets aan, helaas inderdaad op die genante manier: over sexualiteit kwamen we feitelijk nauwelijks iets te weten, maar wel over de moraal. Gelukkig hadden we in de vijfde klas een pater die volledig bevoegd biologieleraar was, en die dus in de biologielessen de anatomie en fysiologie van de sexualiteit heel volledig en heel correct besprak, waarvan we heel wat wijzer werden dan van die onhandige godsdienstleraar. Dat was natuurlijk rijkelijk laat, wat vroeger was beter geweest, maar ja, je kunt niet alles hebben."

Le roi Renaud de guerre vint tenant ses tripes dans ses mains.
Sa mère était sur le créneau qui vit venir son fils Renaud.
Renaud, Renaud, réjouis-toi! Ta femme est accouché d'un roi!
Ni de ma femme ni du fils je ne saurais me réjouir.

Allez ma mère, allez devant, faites-moi faire un beau lit blanc.
Guère de temps n'y resterai à la minuit trépasserai.
Mais faites-le moi faire ici-bas que l'accouchée n'l'entende pas.
Et quand ce vint sur la minuit, le roi Renaud rendit l'esprit.

Il ne fut pas le matin jour tous les valets pleuraient très tous.
Il ne fut temps de déjeuner que les servantes ont pleuré.
Mais dites-moi, mère, m'amie,que pleurent nos valets ici ?
Ma fille, en lavant nos chevaux ont laissé noyer le plus beau.
Oh pourquoi donc, mère m'amie,pour un cheval pleurer ainsi ?
Quand Renaud reviendra, plus beaux chevaux ramènera.

Et dites-moi, mère m'amie,que pleurent nos servantes ici ?
Ma fille, en lavant nos linceuls ont laissé aller le plus neuf.
Oh pourquoi donc, mère m'amie,pour un linceul pleurer ainsi ?
Quand Renaud reviendra, plus beau linceul ramènera.
Ah, dites-moi, mère m'amie,qu'est-ce que j'entends cogner ici ?
Ma fille, ce sont les charpentiers qui raccommodent le plancher.

Ah ! Dites-moi, mère m'amie, pourquoi les cloches sonnent ici ?
Ma fille, c'est la procession qui sort pour les rogations.
Mais, dites-moi, mère m'amie, c'est que j'entends chanter ici ?
Ma fille, c'est la procession qui fait le tour de la maison.

Quand ce fut passé huit jours, a voulut faire ses atours.
Quand ce fut pour relever, à la messe elle voulut aller,
Mais dites-moi, mère m'amie, quel habit mettrai-je aujourd'hui ?
Mettez le blanc, mettez le gris, mettez le noir pour mieux choisir.
Mais dites-moi, mère m'amie,qu'est-ce que ce noir-là signifie
A femme relèvant d'enfant, le noir lui est bien plus séant.

Mais quand elles fut parmi les champs, trois pastoureaux allaient disant :
Voici la femme du seignour que l'on enterra l'autre jour !
Ah ! Dites-moi, mère m'amie,que disent ces pastoureaux-ci ?
Il disent de presser le pas,ou que la messe n'aura pas.
quand elle fut dans l'église entrée,un cierge on lui a présenté.
Aperçoit en s'agenouillantla terre fraîche sous son banc.

Ah ! Dites-moi, mère m'amie,pourquoi la terre est rafraîchie?
Ma fille, ne puis plus vous celer, Renaud est mort et enterré.
Puisque le roi Renaud est mort,voici la clé de mon trésor.
Voici mes bagues et mes joyaux, prenez bien soin du fils Renaud.
Terre, ouvre-toi, terre fends-toi, que j'aille avec Renaud, mon roi!
Terre s'ouvrit, et se fendit, et ci fut la belle engloutie.

En de engel des heren heeft aan maria geboodschapt

Mais dis-moi maman, dis-moi donc
qu'arrivait-il si un'avion
perdait une de ces bombes
sur le sol étranger
quand ça viens-ça, veut tu me l'éxpliquer?

Viens-ça, mon fils, écoute bien
si une telle chose arriverait demain
mets toi vite à genoux
et même si tu attends
les avions dans le ciel,
je t'en prie, mon enfant,
récite une prière
s'ils t'en laissent le temps

Kastanjekaarsen

en zwarte pieten op het dak.

Een belediging van de Congregatie,

En dan nog een verschrikkelijk domme ook.
Maar bovenal, wat een trieste.

Een copietje van een weblog.
2 Reacties die een vroegere zorgontvanger van een van de Goede Herder tehuizen, die de moed heeft het gevecht aan te gaan om haar eigen onafhankelijke identiteit, één van de velen, kreeg - in plaats van het respect wat zij verdient, erkenning en solidariteit - een belediging van de Congregatie van de zusters van de Voorzienigheid.

En wat voor één, harstikke laf en vooral: verschrikkelijk dom.

Plaatje van een gevangenis.
Eén van de velen.
Triest resultaat van een jeugd, die , minstens 35 jaar als het niet al langer is, afgelopen is maar bewijst nog steeds te (moeten) bestaan.
Eén van de velen.

Maar hoe hartgrondig hoort een dergelijke reactie, één van de velen,
bij het misbruik wat mogelijk was, en is, niet alleen bij idioten en internet, maar bij kinderbeschermingsinternaten.

Hele korte reacties, niet alleen erg dom over de Congregatie, die vooral de werkelijkheid van institutioneel misbruik duidelijk maken, het groepsterrorisme na zoveel jaar, een haast incestueuze belediging van de Congregatie.

GIJ ZULT ZWIJGEN, OF U CONFORMEREN AAN.

De realiteit van de Zorg destijds, voor zowel de zusters als de kinderen...
Probeer vooral géén individu te zijn of te worden, wees een geanonimiseerd, dus niet bestaand, groepslid.

Die Zusters uit zgn. "vrije" keuze, roeping genaamd, waar zij net als alle andere Congregaties en de leden in al die jaren ná Vaticaan II hun antwoorden op hebben moeten vinden en vonden. Wordt één van de velen.
Een proces van volwassenen dat te laat was voor zorg-afhankelijke kinderen.
Eén of andere inmiddels volwassene, éen van de velen, die dat in alle openheid, één van de velen, demonstreert op een weblog van een vrouw, één van de velen, die hiermee worstelt.

Eén van de vele reacties van de lepra-kolonie van uitsluiting en groepsterrorisme van -op welk terrein dan ook - misbruikten die Zorg nodig hadden.
Eén van de velen die zich ook de afgelopen jaren nog manifesteerden, met behulp van het internet en onmacht terrorisme konden bedrijven, nooit uit een groep ontsnapt.

Een belediging van de Congregatie en de vrouw die een weblog maakte over de Congregatie, haar zoektocht over wat vrouwenkeuzes en solidariteit in Zorg zouden kunnen zijn en waren.

Wat voelt het goed me te kunnen realiseren dat in de implementatie van het Iers onderzoek naar institutionaal verleden ook die after-care werd opgenomen, zodat een jeugd een jeugd kan blijven.
Zoals iemand eens zei: ooit had ik een verleden, nu heb ik een toekomst.

Het vertedert daarbij een fijn glimlachje van een mamoedt, en niet alleen zij,
daarbij óók te weten.
Maar een vette knipoog, néé dat zal er vast niet in gezeten hebben.
Misschien maar goed ook.
Misschien kan ik daardoor wel blijer zijn met die tranen die ik ook van ze heb mogen zien.
Van het lachen!
Dat écht lachen. Van Zorg. En solidariteit. Voor mede-zusters.
En heel soms... dat fijn glimachje, dat ik niet mocht zien.
Brede grijs en mijn vette knipoog naar boven dan maar.

Dank je Ellen-met-de-mooie-ogen.
Ik ben zo blij dat ik naar je heb kunnen en mogen kijken bij de inleiding van de uitleiding, hoe je bij de begrafenis van Therese achter haar kist liep.

Janice klokkenspel met mijn lepels

En dan is er Janice.
Zakdoekend strijkend luidt ze mijn klok.
Krakende papieren met letters en stempels waar
het ooit feilloos de plaats van mijn wervels weten tissues overbodig maakten.

Je schrijft prachtig, Karen. Mijn bed is weer van mij.

Laatste reacties

De laatste reacties staan hier en hier
Ook jouw reactie is vanzelfsprekend erg welkom.
Wil je dat anoniem doen, is dat natuurlijk ook best.

Verzin een leuke naam voor jezelf en gebruik die dan, zodat bij een (mogelijk)volgende reactie je met jouw ervaringen wél herkend kan worden. (allemaal anonieme mensen die anomiem heten, kan knap lastig worden)
Maar vooral:
Bedenk dat het internet barst van de idioten, die om welke reden dan ook, en zeker ook dankzij die anonimiteit, hun frustraties en agressie kwijt willen. Laat dus even in wat je schrijft weten dat jij niet één van die anonieme idioten bent die gewoon even zijn of haar agressie kwijt moet, maar je gewoon ook wel degelijk weet waarover je het hebt.
Aan flauwe kul ervaringen uitwisselen heeft tenslotte niemand iets, integendeel, je kunt er een ander, óók onbedoeld, zelfs heel ernstig mee kwetsen.
Daar zijn elders op het net meer dan genoeg andere sites genoeg voor.

Je eventuele opvattingen over en ervaringen met de RKK zijn deel van het kinderbeschermingsverleden, ze maken er een heel belangrijk deel vanuit dus zijn net zo welkom, mits die inderdaad te maken hebben met die kinderbescherming.
Maar realiseer je daarbij wel dat iedere volwassene het recht heeft op eigen geloofskeuzes.
Toen én nu.

Vrijheid houdt op waar die van een ander begint!