Amsterdam mei 1960Zr. Laetitia Angelique T., Marleen R., Mandy B., Ivonne B., Joke B
René d. H., Tino V., broer, Henk H.
Na de mis waren er de versierde tafels in de aula, een feestontbijt voor met de familie: kadetjes en een krentebol .
Ik was niet bij het feest, maar lag ver weg maandenlang in isolement op de ziekenzaal.
Ik vind het een prachtige foto. Die het mij jarenlang knap moeilijk heeft gemaakt.
Er waren de voor de hand liggende antwoorden over 'nonnen", maar elke keer was er dan weer deze groepsfoto die dwong tot verder denken, tot eerlijke antwoorden vinden.
Ik heb mijn eigen communiefoto's van het jaar ervoor, nog thuis bij mijn ouders. Die koters op die foto, inclusief mijn broertje, zagen er precies zo uit als ik wist dat mijn ouders hadden gewild. Het bestaan van die foto's en de realiteit die ze lieten zien waren onmogelijk te ontkennen, maakten het onmogelijk genoegen te nemen met voor de hand liggende, makkelijke, antwoorden.
Al was er óók die andere realiteit.
Van het geen-kind-van meer zijn, maar zorg-ontvanger zijn geworden.
De noodzaak te kijken naar die zorg, omdat er behalve óver-leven ook leven is.
Het is juist Laetitia met deze foto die dat uiteindelijk mogelijk heeft gemaakt.
Twee jaar geleden had ik een lange ontmoeting met haar.
De namen van de kinderen staan achter op in een handschrift wat van meters afstand ruikt naar non. Maar geen idee heb hoe ik er dan aan gekomen ben. Hij hoort al sinds mijn 10e bij mij. Toen ik een foto album kreeg, het verbod nog langer mijn broers te mogen zien en naar een nieuw stel ouders vertrok uit de Voorzienigheid: de invulling van datgene wat men destijds noemde "een nieuwe kans" krijgen.
De gek, ooit voor dat beleidsidee verantwoordelijk, dient alsnog wegens grove schending van mensenrechten publiekelijk geradbraakt te worden.
Een paar jaar geleden had ik een lange ontmoeting met Zuster Laetitia. Ze was blij met deze foto, want ze kende hem niet: niet haar handschrijft dus; ze had hem nooit gezien....
Hij was belangrijk voor haar. 1960 , januari, was haar start als directrice in de Voorzienigheid Amsterdam. Waardoor in combinatie juist met deze foto onze ontmoeting bijzonder kon worden.
Zij vertelde, haalde haar herinneringen op.
Ik zat en luisterde, keek terwijl zij vertelde.
Ook zij had een realiteit.
Over deze jurken die zij heeft gemaakt. Zij was coupeuse en zat na haar werk op negen hoog deze jurken te maken dat eerste jaar. Wanneer je goed kijkt zie je dat het inderdaad dezelfde jurkjes zijn. Zoals de jongens identiek gekleed zijn. De meiden de bloemen in hun haar, de jongens de bloemcorsage op de linkerborst gespeld, nauwelijks zichtbaar op de foto.
De schoenen van de meiden zijn niet identiek. Wél allemaal zwarte lakschoentjes.
Maar ze zijn, door die meiden zelf, uitgezocht in de schoenenwinkel op de Rozengracht. Waar Laetitia ze mee naar toe had genomen, zoals zij die middag vertelde.
Op geen studie bijeenkomst over zorg zal dat verhaal ooit verteld (kunnen) worden.
Die middag kreeg ik verhalen van Laetitia.
Veel van die verhalen die zij stralend vertelde lieten bij mij de rillingen over mijn rug lopen.
Een -toen- tachtig jarige stralende vrouw die niet wist wat ik weet.
Zij was mooi toen zij vertelde over een jongetje dat moest leren voorzichtig met zijn kleding te zijn -zijn knoopjes van een overhemd waren tijdens het stoeien geneuveld, zijn overhemd gescheurd, waarvoor hij pedagogisch onderhouden moest worden door de directrice.
Die vertelde hoe zij met hem naar een oplossing had gezocht: de schade vergoeden door zijn zakgeld.
Die bladzijde van het pedagogisch handboek had alleen geen enkele relatie met de realiteit lieten mijn rillingen mij weten. De afwezigheid van die oplossingen -want er was geen zakgeld alleen maar de schuld.
De absurditeit en wreedheid in niet doordachte pedogische overwegingen
Door haar verhalen hervond ik mijn verhalen.
Van Amsterdam, maar ook van Driehuis.
Maar vooral de kennelijke infantilisering in een hiërarchie van de (kinder) zusters.
Vrouwen, kinderzusters, de hele dag en nacht door bij die kinderen en die dus macht hadden maar kennelijk geen autoriteit mochten hebben en de kinderen door stuurden naar een boeman directrice voor elk stukje onbenul.
Maar ook die directrice-boeman vervolgens weer met haar machten boven zich.
In een piramide van continue schuld-belading.
Waarin niemand ooit verantwoordelijk was, kon of hoefde te zijn behalve de onmachtige zélf: dat kind.
Het was een bijzondere ontmoeting, waarmee ik blij was en ben, respect had voor Laetitia dat zij op mijn verzoek was ingegaan. Nog maar kort ervoor was er op tv. een documentaire geweest over een andere ontmoeting, en jaren geleden had ook Germana een andere keuze gemaakt.
Ik werd eindelijk volwassen tijdens die ontmoeting van een mond en ogen in een gezicht met oren, ogen en een rug.
Twee realiteiten.
Gemeenschap van zorgdragers, zorggevers en zorg-ontvangers.
De realiteit van Amsterdam én Driehuis.
De realiteit van die 2 verschillende 1e communie's; mijn broertje en mij.
Ik was niet bij het feest, maar lag ver weg maandenlang in isolement op de ziekenzaal.
Ik vind het een prachtige foto. Die het mij jarenlang knap moeilijk heeft gemaakt.
Er waren de voor de hand liggende antwoorden over 'nonnen", maar elke keer was er dan weer deze groepsfoto die dwong tot verder denken, tot eerlijke antwoorden vinden.
Ik heb mijn eigen communiefoto's van het jaar ervoor, nog thuis bij mijn ouders. Die koters op die foto, inclusief mijn broertje, zagen er precies zo uit als ik wist dat mijn ouders hadden gewild. Het bestaan van die foto's en de realiteit die ze lieten zien waren onmogelijk te ontkennen, maakten het onmogelijk genoegen te nemen met voor de hand liggende, makkelijke, antwoorden.
Al was er óók die andere realiteit.
Van het geen-kind-van meer zijn, maar zorg-ontvanger zijn geworden.
De noodzaak te kijken naar die zorg, omdat er behalve óver-leven ook leven is.
Het is juist Laetitia met deze foto die dat uiteindelijk mogelijk heeft gemaakt.
Twee jaar geleden had ik een lange ontmoeting met haar.
De namen van de kinderen staan achter op in een handschrift wat van meters afstand ruikt naar non. Maar geen idee heb hoe ik er dan aan gekomen ben. Hij hoort al sinds mijn 10e bij mij. Toen ik een foto album kreeg, het verbod nog langer mijn broers te mogen zien en naar een nieuw stel ouders vertrok uit de Voorzienigheid: de invulling van datgene wat men destijds noemde "een nieuwe kans" krijgen.
De gek, ooit voor dat beleidsidee verantwoordelijk, dient alsnog wegens grove schending van mensenrechten publiekelijk geradbraakt te worden.
Een paar jaar geleden had ik een lange ontmoeting met Zuster Laetitia. Ze was blij met deze foto, want ze kende hem niet: niet haar handschrijft dus; ze had hem nooit gezien....
Hij was belangrijk voor haar. 1960 , januari, was haar start als directrice in de Voorzienigheid Amsterdam. Waardoor in combinatie juist met deze foto onze ontmoeting bijzonder kon worden.
Zij vertelde, haalde haar herinneringen op.
Ik zat en luisterde, keek terwijl zij vertelde.
Ook zij had een realiteit.
Over deze jurken die zij heeft gemaakt. Zij was coupeuse en zat na haar werk op negen hoog deze jurken te maken dat eerste jaar. Wanneer je goed kijkt zie je dat het inderdaad dezelfde jurkjes zijn. Zoals de jongens identiek gekleed zijn. De meiden de bloemen in hun haar, de jongens de bloemcorsage op de linkerborst gespeld, nauwelijks zichtbaar op de foto.
De schoenen van de meiden zijn niet identiek. Wél allemaal zwarte lakschoentjes.
Maar ze zijn, door die meiden zelf, uitgezocht in de schoenenwinkel op de Rozengracht. Waar Laetitia ze mee naar toe had genomen, zoals zij die middag vertelde.
Op geen studie bijeenkomst over zorg zal dat verhaal ooit verteld (kunnen) worden.
Die middag kreeg ik verhalen van Laetitia.
Veel van die verhalen die zij stralend vertelde lieten bij mij de rillingen over mijn rug lopen.
Een -toen- tachtig jarige stralende vrouw die niet wist wat ik weet.
Zij was mooi toen zij vertelde over een jongetje dat moest leren voorzichtig met zijn kleding te zijn -zijn knoopjes van een overhemd waren tijdens het stoeien geneuveld, zijn overhemd gescheurd, waarvoor hij pedagogisch onderhouden moest worden door de directrice.
Die vertelde hoe zij met hem naar een oplossing had gezocht: de schade vergoeden door zijn zakgeld.
Die bladzijde van het pedagogisch handboek had alleen geen enkele relatie met de realiteit lieten mijn rillingen mij weten. De afwezigheid van die oplossingen -want er was geen zakgeld alleen maar de schuld.
De absurditeit en wreedheid in niet doordachte pedogische overwegingen
Door haar verhalen hervond ik mijn verhalen.
Van Amsterdam, maar ook van Driehuis.
Maar vooral de kennelijke infantilisering in een hiërarchie van de (kinder) zusters.
Vrouwen, kinderzusters, de hele dag en nacht door bij die kinderen en die dus macht hadden maar kennelijk geen autoriteit mochten hebben en de kinderen door stuurden naar een boeman directrice voor elk stukje onbenul.
Maar ook die directrice-boeman vervolgens weer met haar machten boven zich.
In een piramide van continue schuld-belading.
Waarin niemand ooit verantwoordelijk was, kon of hoefde te zijn behalve de onmachtige zélf: dat kind.
Het was een bijzondere ontmoeting, waarmee ik blij was en ben, respect had voor Laetitia dat zij op mijn verzoek was ingegaan. Nog maar kort ervoor was er op tv. een documentaire geweest over een andere ontmoeting, en jaren geleden had ook Germana een andere keuze gemaakt.
Ik werd eindelijk volwassen tijdens die ontmoeting van een mond en ogen in een gezicht met oren, ogen en een rug.
Twee realiteiten.
Gemeenschap van zorgdragers, zorggevers en zorg-ontvangers.
De realiteit van Amsterdam én Driehuis.
De realiteit van die 2 verschillende 1e communie's; mijn broertje en mij.
teruggekregen/teruggeplaatst tgv TvdP 1e Communie Amsterdam en Laetitia
foto's Amsterdam 06 Februari 2006 15:25:23
foto's Amsterdam 06 Februari 2006 15:25:23
4 opmerkingen:
bedankt voor de fotos van zuster LEATITIA. mijn broertjes stonden er verrasend genoeg ook op.
Fijn, ik hoop van harte dat jij en misschien ook wel je broers na de eerste verbazing, mischien zelfs wel schrik, er blij meer zijn!
Je broers en ik (en mijn broertje) hebben dus kennelijk samengeleefd.
Van deze 1e communiefoto heb ik zelf het orgineel. Vanzelfsprekend kun je wanneer je dat wilt daar een afdruk van krijgen.
Laat me dat dan per email even weten dan kunnnen we dat even regelen.
Hopelijk wil en kan ook jij hier nog eens wat van je laten horen.
Ook voor jou een fijne dag gewenst.
Mijn zusjes, broertje en ik zaten in de Voorzienigheid van februari 1959 tot de Pasen in april. We moesten grote ketels eten uit de keuken halen als we de beurt hadden. Er was gedekt met een lepel en als we soep vooraf kregen was die lepel voor de soep. Anders kregen we na het eten een grote lepel levertraan. We liepen mee met de Stille Omgang. Ik herinner mij de ommuurde speelplaats. We mochten er nooit uit. Karin
Vandaag aan het werk in de Elandstraat te Amsterdam Jordaan.Toen ik uit de auto stapte kreeg een heftig DEJAVU gevoel.Geheel terecht, ik stond precies voor ,,mijn,, oude klooster De Voorzienigheid.Als jochie van 10 ben ik daar met mijn zusjes naar toe gebracht om daar weken lang te moet blijven bij de zwarte nonnen van de liefde, dit door vervelende omstandigheden.Bij binnenkomst moest je gelijk je vertrouwde kleding en schoenen uit doen om de aangepaste kleding van de Voorzienigheid aan te trekken.Weg was je eigen indentiteit, weg je thuis gevoel.Je kreeg je eigen hokje met bed en gordijntje op enorm grote zolder slaapzaal, met vele andere kindertjes.Het gevoel gevangen te zijn was enorm verdrietig.Eten met grote getale andere kinderen onder begeleiding van de zwarte en voor mij enge nonnen.Nooit naar de buiten wereld ,maar binnen in eigen nonnen school les krijgen.Zondags niet naar de kerk, want wij waren niet gelovig.Daarom buiten op binnenplein wachten tot de dienst was afgelopen.Weken duurde jaren met veel tranen.Was weer even heftig om vandaag daaraan terug te blikken.Maar hoe gezegend ben ik nu. Was een heel lange weg.Nu een volwassen vent met verstand en lieve vrouw.Onafhankelijk, zelfvertrouwen en een mooi bedrijf Protectsun zonwering.Ik zeg jullie, een ieder krijgt eens een stukje geluk en een kans, herken dit, grijp dat vast en maak er iets moois van.Ik tel mijn zegeningen en hoop een goede nachtrust straks te hebben.
Wees gegroet mijn vrienden en tel je zegeningen...
Een reactie posten