22 aug 2006
17 aug 2006
17-8-'06 Orchidee, zat je hier? | punt.nl: (klik voor link)
Orchidee, wellicht herken je het huis
waar je zat door een van deze gebouwen of
misschien de kledij van de zusters? Hoewel het
rare jaren waren met steeds meer haren, kortere
sluiers en habijten en de overgang naar steeds
meer burgerkledij.
Alle 4 deze foto's zijn van St Raphael, Santpoort.
Hierboven de ezel Balkie. Die een slijter in Santpoort had gewonnen en cadeau deed.
De heer hiernaast is Dr. P. Verdonck, de roemruchte directeur (psycholoog) van St. Raphael .
Het internaat stond aan de Middenduinerweg.
Van het Vinkennest, Santpoort heb ik nog geen foto voor je. Komt er hopelijk nog aan.
Het Witte Huis, Driehuis vind je hier (klik)
Bij dat Witte Huis kwam St. Anna van Halfweg.
waarvan in ieder geval in '67 de Zusters er nog
(ten minste ten dele) zo uit zullen hebben gezien
als deze Zr. Angelica
Bovenstaande foto's komen uit het boekje :
610 jaar jeugdzorg in Kennemerland, van Het Spallier
Uit Bloemendaal het huis van de Zusters van
de
Goede Herder, Huize Maria Immaculata, wat later de Kromming heette.
Het spijt mij, ik weet (nog) niet wanneer de
naamsverandering precies is geweest.
Ik weet (nog) niet waar deze bovenste 2 foto's ooit vandaan kwamen, maar ik ben er redelijk van
overtuigd dat ze allebei van ongeveer 1965 zullen zijn.
Van deze onderste 2 weet ik niet of die in Bloemendaal zijn genomen. Denk het niet.
Maar beide samen geven in ieder geval
een goed
idee van de kledij van de zusters van de Goede Herder
(let op zij hadden dus geen kruis maar een
hart aan een soort lint)
Deze beide foto's komen uit het archief van het
Katholiek Documentatie Centrum, Universiteit
Nijmegen. Beide ongeveer 1965.
Deze zusters had je overigens ook nog in een
helemaal witte uitvoering. Maar dat kunnen de mensen vanuit de Goede Herder zelf je precies
vertellen.
(ik hoop dat iemand van hen dan ook nog wat over Bloemendaal! weet. Bij Mosquita Zwart staan al een aantal en komen nog een flink aantal Goede Herder foto's aan, in overleg o.a. met Star).
Hopelijk heeft hiermee Star ook haar naden-openstrijkerij terug.
Orchidee, ik hoop van harte dat je hiermee iets kunt herkennen,
of in ieder geval kunt weten: nee, daar was het niet!
Ben benieuwd. Nogmaals, lukt het niet: laat het gerust weten dan gaan we de volgende ronde van het puzzelen in.
Harstikke leuk als er nog iemand iets of misschien zelfs wel iemand van de mensen herkend... laat dat dan aub weten.
Wie weet wat je met jouw herinnering ook weer een ander terug kunt geven.
Ik ken uit mijn eigen herinnering in ieder geval alleen maar Het Vinkennest en St Raphael (dankzij een manege daar vlakbij).
En vond Raphael een vreselijk lelijk en afstotend huis.
Misschien wel gewoon omdat je er nooit gewoon naar binnen mocht?
Geen idee. Dan zag het er bij ons toch veeeeeeel beter uit!
De bovenste foto laat iets zien van het waarom: de bovenkant was gewoon een slechte kopie van ons Witte Huis, op een andere doos geplakt.
En die hele brede grijns die ik daar nú bij heb was er - al was die dan wat minder- toen lopend langs dat Raphael óók!
Maar dat Vinkenest? oioioi. Het waren nog net geen ketters, maar ....
Dank je voor het mee mogen puzzelen, Orchidee!
Dat grijnzen over sektarisch gestichts-land op de vierkante kilometer bevalt me prima!
waar je zat door een van deze gebouwen of
misschien de kledij van de zusters? Hoewel hetrare jaren waren met steeds meer haren, kortere
sluiers en habijten en de overgang naar steedsmeer burgerkledij.
Alle 4 deze foto's zijn van St Raphael, Santpoort.
Hierboven de ezel Balkie. Die een slijter in Santpoort had gewonnen en cadeau deed.
De heer hiernaast is Dr. P. Verdonck, de roemruchte directeur (psycholoog) van St. Raphael .
Het internaat stond aan de Middenduinerweg.
Van het Vinkennest, Santpoort heb ik nog geen foto voor je. Komt er hopelijk nog aan.
Het Witte Huis, Driehuis vind je hier (klik)
Bij dat Witte Huis kwam St. Anna van Halfweg.waarvan in ieder geval in '67 de Zusters er nog
(ten minste ten dele) zo uit zullen hebben gezien
als deze Zr. Angelica
Bovenstaande foto's komen uit het boekje :
610 jaar jeugdzorg in Kennemerland, van Het Spallier
Uit Bloemendaal het huis van de Zusters van
de
Goede Herder, Huize Maria Immaculata, wat later de Kromming heette.Het spijt mij, ik weet (nog) niet wanneer de
naamsverandering precies is geweest.
Ik weet (nog) niet waar deze bovenste 2 foto's ooit vandaan kwamen, maar ik ben er redelijk van
overtuigd dat ze allebei van ongeveer 1965 zullen zijn.
Van deze onderste 2 weet ik niet of die in Bloemendaal zijn genomen. Denk het niet.
Maar beide samen geven in ieder geval
een goedidee van de kledij van de zusters van de Goede Herder
(let op zij hadden dus geen kruis maar een
hart aan een soort lint)
Deze beide foto's komen uit het archief van het
Katholiek Documentatie Centrum, Universiteit
Nijmegen. Beide ongeveer 1965.
Deze zusters had je overigens ook nog in eenhelemaal witte uitvoering. Maar dat kunnen de mensen vanuit de Goede Herder zelf je precies
vertellen.
(ik hoop dat iemand van hen dan ook nog wat over Bloemendaal! weet. Bij Mosquita Zwart staan al een aantal en komen nog een flink aantal Goede Herder foto's aan, in overleg o.a. met Star).
Hopelijk heeft hiermee Star ook haar naden-openstrijkerij terug.
Orchidee, ik hoop van harte dat je hiermee iets kunt herkennen,
of in ieder geval kunt weten: nee, daar was het niet!
Ben benieuwd. Nogmaals, lukt het niet: laat het gerust weten dan gaan we de volgende ronde van het puzzelen in.
Harstikke leuk als er nog iemand iets of misschien zelfs wel iemand van de mensen herkend... laat dat dan aub weten.
Wie weet wat je met jouw herinnering ook weer een ander terug kunt geven.
Ik ken uit mijn eigen herinnering in ieder geval alleen maar Het Vinkennest en St Raphael (dankzij een manege daar vlakbij).
En vond Raphael een vreselijk lelijk en afstotend huis.
Misschien wel gewoon omdat je er nooit gewoon naar binnen mocht?
Geen idee. Dan zag het er bij ons toch veeeeeeel beter uit!
De bovenste foto laat iets zien van het waarom: de bovenkant was gewoon een slechte kopie van ons Witte Huis, op een andere doos geplakt.
En die hele brede grijns die ik daar nú bij heb was er - al was die dan wat minder- toen lopend langs dat Raphael óók!
Maar dat Vinkenest? oioioi. Het waren nog net geen ketters, maar ....
Dank je voor het mee mogen puzzelen, Orchidee!
Dat grijnzen over sektarisch gestichts-land op de vierkante kilometer bevalt me prima!
13 aug 2006
De Goede Herder
De goede herder Goede Herder 13 Augustus 2006 13:59:20 Ja Star, ik snap dat je er beroerd van werd toen je mijn foto hieronder zag!Tot nog toe had ik naar de foto's van de Goede Herder alleen maar naar de koppies van die meiden gekeken.
Maar deze trap van Larenstein....ja hoor die ken ik!Erg veel fantasie hebben die RK architecten in ieder geval niet gehad.
En wil je gillen... moet je eens naar die Goede Herder die er bij ons (Amsterdam) onderaan die trap stond.....Of 
misschien was dat wel het sociale beleid.... zodat we als we uiteindelijk terecht kwam in die Goede Herder, het gebouw vast kende.
misschien was dat wel het sociale beleid.... zodat we als we uiteindelijk terecht kwam in die Goede Herder, het gebouw vast kende. Door het kijken naar die foto's van Larenstein realiseer ik mij hoe goed wij - in Driehuis - allemáál wisten hoe en wat die Goede Herder was.
Want terwijl ik kijk naar de andere foto's, die ik ooit opsloeg op mijn PC, realiseer ik mij dat ik die niet kán plaatsen hier.
Dat niet wíl.En dat is een knappe schok.
Ik heb nu al een paar jaar flink wat achter de rug, stevige knokpartijen, juist over foto's.En de bel voor de laatste ronde daarover is zeker nog niet gegaan!
Ik ontzeg die Congregatie van mijn nonnen het recht wat zij zich toe hebben ge-eigend over ons, niet hún, archief.
En helemaal over de foto's die zij hebben, maar weigerden ter beschikking te stellen.
Er staan hier op dit weblog drama's door wat er is gebeurd mede ten gevolge van wat ik minachtiging acht van de Congregatie tov haar vroegere zorg-ontvangers.
Een waanzin waarover zelfs hier op/rond dit weblog een knap onsmakelijke knokpartij plaats vond; doordat een van de zusters hierin haar eigen weg ging en de verantwoordelijkheid welke bij de Congregatie-zorg hoort doorschoof naar een van de vroegere kinderen, en de gevolgen daarvan.
Het staat hier allemaal te lezen voor wie dat wenst.
Foto's net als ander archiefmateriaal is wat mij betreft gedeeld materiaal: onderdeel van onze cultuur. En in onze situaties zelfs informatie over dat verleden, wat ons op allerlei manieren afgenomen is.
Daar mág niet mee gemanipuleerd worden in macht en afhankelijkheidsspelletjes. Informatie is vrij en hoort gedeeld te worden; hoort als essentieel mensenrecht vrij te zijn!
Niemand heeft het recht, om welke reden dan ook, een ander de toegang tot het (gedeeld) verleden te onthouden.Iedereen zoekt zelf maar uit wat zij of hij met die informatie wel of niet doet.
Daar valt voor mij niet over te discussieren.
Wat hier rond dit weblog over foto's is gebeurd, is een duidelijke demonstratie van die voor mij onacceptabele manipulatie en machtspelletjes.
Kortom: dit is voor mij een heel zwaar punt.
En toch...juist uitgerekend rond foto's nu, merk ik wat die Goede Herder voor heel veel meiden is geweest.
Niet (alleen) door de verhalen die ik als volwassene van ze kreeg. Niet door wat ik deze afgelopen jaren heb leren begrijpen over hoe dat rkk gestichtenwereldje in elkaar zat en waarom.
Maar vooral omdat wij het allemaal al die tijd wisten! Er voordurend mee bedreigd werden.
En nu merk ik, dat ik die andere foto's die ik ooit bewaarde van de Goede Herder, niet zomaar op dit log wil zetten.
Niet zonder dat ik weet dat een vrouw, die beroerd werd van een foto van mijn gang, die confrontatie aan kan en wil.
Het andere uiterste van mijn schok een jaar geleden. In een gesprek met een redelijk slimme en waarschijnlijk goed geinformeerde mensenmens met zelfs historische kennis.... goed geinformeerd over die RKK, zelfs met een redelijk benul (dacht ik) over wantoestanden in de zorg.
Die mij voor gek verklaarde toen ik het had over de wanstanden die wij ook in Nederland hadden.
Die schok die ik kreeg....hoe is het in vredesnaam mogelijk dat jij niet weet.....waar ik mee opgroeide en de meest vanzelfsprekende kennis van de wereld vond.
Zélfs voor mij blijkt bij de Goede Herder een grens te liggen in waarover je niet zomaar open mag zijn.De grens van mede-dogen.En vind ik een verschrikkelijke ontdekking!
In 1894 verdween een klein 12 jarig zwart grietje in een witte wereld die haar leugenachtig noemde en diefachtig uit de Voorzienigheid Amsterdam naar de Goede Herder, Velp.
Zij was de dochter van Meij Peterus en Nuncabi, geboren in PieterMaritzburg, Zuid Afrika.Haar moeder was een Zoeloe vrouw , haar vader was half Khoi-Khoi half Zoeloe.
Zij werd als kleine zwarte mug uit Zuid Afrika meegenomen; Een paar maanden later in de Voorzienigheid gedropt.
Krap een jaar later moest ook die wereld haar niet meer - een wereld die ook wat mij betreft net zo vanzelfsprekend bevolkt had kunnen zijn met Marsbewoners - en verdween zij naar de Goede Herder, Velp. Klooster Larenstein.
Die tranen zijn over MosquitaZwart en al die meiden als zij na haar.
In een hele grimmige wereld van gesluierde marsvrouwtjes die kozen om te leven in een wereld van marsmannetjes.Met grote sleutelbossen achter hele hoge muren.
En de rest van die wereld vond dat wel best !
reacties 9 bekeken x 180
12 aug 2006
Sterretjes zien
Daar was ie dan...de eerste email van een kleindochter!
Sinds ik oproepen deed via het internet over de Voorzienigheid -eind 2002 - en zeker sinds dit weblog, zijn er (erg) regelmatig emails niet alleen van mensen die zelf in de Voorzienigheid zaten, of bij de Broeders. Er zijn ook zeer regelmatig dochters die schrijven over hun moeder, zelfs over hun vader bij die broeders. Vaak ook met vragen om informatie erbij.
Verhalen over wat zij zagen van die moeders, soms die vaders
Of beter gezegd: juist niet zagen, maar wisten. Zonder echt te mógen weten.
Soms ontroeren die verhalen enorm. Soms vliegen en vlogen ze me naar mijn strot, omdat ze zo dicht bij mijn eigen ervaringen komen. De meest pijnlijke confrontaties met mijn eigen herinneringen kreeg ik van en door dergelijke dochters, ik ben ze diep dankbaar.
Zonder hen had ik mijn verleden niet kunnen terug vinden!
Heel vaak waren juist zij een belangrijke stimulans om gewoon door te gaan met datgene doen waar ik in geloof en wat ik wil:
Het "gewoon" open kunnen praten ook over die tehuis verledens. Mijn tehuis verleden.
Het zijn juist die dochters, naast mijn relatie met mijn eigen kinderen, die stimuleren.
Een stimulans die ik niet krijg van mensen met wie ik opgroeide die zelf zo worstelen met hun mond open doen en hem dicht houden. Of, erger, die mij vroegen mijn mond te houden....zelfs te liegen omdat zij leugens vertelden aan hun kinderen.
Hun onmacht, hun verdriet van jaren waarvoor zij hun overlevingsmanieren hebben moeten zoeken en vonden.
Zoals het ook mij soms knap veel moeite kost.
Er staan hier op dit weblog woorden, net als foto's, die me soms maanden hebben gekost om te kunnen schrijven.
Of naar die foto te kunnen kijken.
Maar ieder woord en iedere foto is weer een stukje uit mij.
Wat ik niet langer in mij wens te hebben.
Ieder woord en iedere foto maakt het minder mijn geschiedenis, maar laat mij meer en meer deel zijn van de gedeelde geschiedenis.
Die ik niet alléén deel met de mensen met wie ik opgroeide, maar met iedereen in Nederland. Een samenleving.
Het kinderbeschermings- tehuis verleden van Nederland.
De sociale - en armoede geschiedenis. Vrouwen geschiedenis.
Rooms katholieke geschiedenis in Nederland.
Geschiedenis van de zorg in Nederland.
En aangezien zorg niet over mensen gaat, maar aan mensen werd en wordt gegeven gaat die geschiedenis dus in eerste plaats over die mensen.
Zorg-ontvangers.
Dus ook over mij.
En dan bovendien nog wel de zorg voor het meest kwetsbare en meest belangrijke wat we in onze samenleving hebben: dat zijn namelijk niet konijntjes, poesjes marmotten of veulens ......
dat zijn afhankelijke kinderen waarvoor gezorgd moet worden omdat hun eigen ouders dat niet meer kunnen. Om welke reden dan ook.
Ok, ok ok, jajaja dat moet je voor een konijn, poes, marmot of veulen ook. Maar ik wens toch nog enig verschil in prioriteit aan te houden, met alle respect voor die konijnen en marmotten.
En jazeker, ik beken heel wat minder geinteresseerd te zijn in de ontwikkelingen van de zorg voor poesjes en veulens. Wil zelfs -als het dan toch op openheid van keuzes aankomt - mijn afkeer van konijnen toegeven. Slechts Flappie van de van de Hekjes hoeft wat mij betreft onsterfelijk zijn.
Het beschavingsniveau van een samenleving is niet zozeer af te lezen aan hoe zij met marmotten omgaat wel met hoe zij met haar afhankelijke kinderen omgaat.
Hoe gaat en ging die samenleving met haar zorg om.
En dat antwoord kan uiteindelijk alleen maar komen door de verhalen over hoe kijken die kinderen terug op die zorg? Wat heeft die jeugdzorg op lange termijn betekend?
En dat blijkt een uiterst problematische vraag te zijn.
Voor die samenleving.
En voor die (voormalige) kinderen zelf.
We weten er nauwelijks iets van af. En dat geldt net zo hard voor wetenschappers als voor die (voormalige) kinderen zelf. En dat geldt dus ook voor mij! Het was een taboe. Iedereen hield keurig zijn of haar mond over hoe de werkelijkheid was. Er stonden muren om die gestichten. Zelfs als die letterlijke muren ontbraken waren die er. Die muren stonden er niet voor niets. Hou de buitenstaander buiten. De zorg binnen.
Dus ook die zorg-afhankelijken.
Macht- en onmachts muren.
En dat geldt dus ook voor mij.
Net als voor die moeders wiens dochters een email sturen.
Die gewoon de informatie willen weten. Vragen aan de geschiedenis hebben, maar die ook nergens kunnen stellen. Hun antwoorden niet vinden. Zaken van hun moeder niet kennen of begrijpen. Maar verdriet zien of weten
En dan een email sturen.
Om die onmachtsmuren, die nieuwe machtsmuren zijn gebleken te zijn geworden omver te krijgen
Maar here God, ik heb de eerste email van een kleindochter gekregen!
Met vragen door en over haar grootmoeder die zij zo graag zou willen helpen. En haar oud-oom...die bij de broeders zat.
En ik ben me rot geschrokken en zag sterretjes.
En zie ze weer nu ik nadenk over wat dat betekent.
Over ons.
Allemaal!
Een taboe dat er niet alleen was, maar nog steeds blijkt te zijn!
Macht- en onmachtsmuren rond haar zorg-afhankelijke (klein) kinderen!
Wat een dijk van een kleindochter!
En wat een rotschop deelde die - zeer terecht - uit!
Aan ons.
Allemaal!
Sinds ik oproepen deed via het internet over de Voorzienigheid -eind 2002 - en zeker sinds dit weblog, zijn er (erg) regelmatig emails niet alleen van mensen die zelf in de Voorzienigheid zaten, of bij de Broeders. Er zijn ook zeer regelmatig dochters die schrijven over hun moeder, zelfs over hun vader bij die broeders. Vaak ook met vragen om informatie erbij.
Verhalen over wat zij zagen van die moeders, soms die vaders
Of beter gezegd: juist niet zagen, maar wisten. Zonder echt te mógen weten.
Soms ontroeren die verhalen enorm. Soms vliegen en vlogen ze me naar mijn strot, omdat ze zo dicht bij mijn eigen ervaringen komen. De meest pijnlijke confrontaties met mijn eigen herinneringen kreeg ik van en door dergelijke dochters, ik ben ze diep dankbaar.
Zonder hen had ik mijn verleden niet kunnen terug vinden!
Heel vaak waren juist zij een belangrijke stimulans om gewoon door te gaan met datgene doen waar ik in geloof en wat ik wil:
Het "gewoon" open kunnen praten ook over die tehuis verledens. Mijn tehuis verleden.
Het zijn juist die dochters, naast mijn relatie met mijn eigen kinderen, die stimuleren.
Een stimulans die ik niet krijg van mensen met wie ik opgroeide die zelf zo worstelen met hun mond open doen en hem dicht houden. Of, erger, die mij vroegen mijn mond te houden....zelfs te liegen omdat zij leugens vertelden aan hun kinderen.
Hun onmacht, hun verdriet van jaren waarvoor zij hun overlevingsmanieren hebben moeten zoeken en vonden.
Zoals het ook mij soms knap veel moeite kost.
Er staan hier op dit weblog woorden, net als foto's, die me soms maanden hebben gekost om te kunnen schrijven.
Of naar die foto te kunnen kijken.
Maar ieder woord en iedere foto is weer een stukje uit mij.
Wat ik niet langer in mij wens te hebben.
Ieder woord en iedere foto maakt het minder mijn geschiedenis, maar laat mij meer en meer deel zijn van de gedeelde geschiedenis.
Die ik niet alléén deel met de mensen met wie ik opgroeide, maar met iedereen in Nederland. Een samenleving.
Het kinderbeschermings- tehuis verleden van Nederland.
De sociale - en armoede geschiedenis. Vrouwen geschiedenis.
Rooms katholieke geschiedenis in Nederland.
Geschiedenis van de zorg in Nederland.
En aangezien zorg niet over mensen gaat, maar aan mensen werd en wordt gegeven gaat die geschiedenis dus in eerste plaats over die mensen.
Zorg-ontvangers.
Dus ook over mij.
En dan bovendien nog wel de zorg voor het meest kwetsbare en meest belangrijke wat we in onze samenleving hebben: dat zijn namelijk niet konijntjes, poesjes marmotten of veulens ......
dat zijn afhankelijke kinderen waarvoor gezorgd moet worden omdat hun eigen ouders dat niet meer kunnen. Om welke reden dan ook.
Ok, ok ok, jajaja dat moet je voor een konijn, poes, marmot of veulen ook. Maar ik wens toch nog enig verschil in prioriteit aan te houden, met alle respect voor die konijnen en marmotten.
En jazeker, ik beken heel wat minder geinteresseerd te zijn in de ontwikkelingen van de zorg voor poesjes en veulens. Wil zelfs -als het dan toch op openheid van keuzes aankomt - mijn afkeer van konijnen toegeven. Slechts Flappie van de van de Hekjes hoeft wat mij betreft onsterfelijk zijn.
Het beschavingsniveau van een samenleving is niet zozeer af te lezen aan hoe zij met marmotten omgaat wel met hoe zij met haar afhankelijke kinderen omgaat.
Hoe gaat en ging die samenleving met haar zorg om.
En dat antwoord kan uiteindelijk alleen maar komen door de verhalen over hoe kijken die kinderen terug op die zorg? Wat heeft die jeugdzorg op lange termijn betekend?
En dat blijkt een uiterst problematische vraag te zijn.
Voor die samenleving.
En voor die (voormalige) kinderen zelf.
We weten er nauwelijks iets van af. En dat geldt net zo hard voor wetenschappers als voor die (voormalige) kinderen zelf. En dat geldt dus ook voor mij! Het was een taboe. Iedereen hield keurig zijn of haar mond over hoe de werkelijkheid was. Er stonden muren om die gestichten. Zelfs als die letterlijke muren ontbraken waren die er. Die muren stonden er niet voor niets. Hou de buitenstaander buiten. De zorg binnen.
Dus ook die zorg-afhankelijken.
Macht- en onmachts muren.
En dat geldt dus ook voor mij.
Net als voor die moeders wiens dochters een email sturen.
Die gewoon de informatie willen weten. Vragen aan de geschiedenis hebben, maar die ook nergens kunnen stellen. Hun antwoorden niet vinden. Zaken van hun moeder niet kennen of begrijpen. Maar verdriet zien of weten
En dan een email sturen.
Om die onmachtsmuren, die nieuwe machtsmuren zijn gebleken te zijn geworden omver te krijgen
Maar here God, ik heb de eerste email van een kleindochter gekregen!
Met vragen door en over haar grootmoeder die zij zo graag zou willen helpen. En haar oud-oom...die bij de broeders zat.
En ik ben me rot geschrokken en zag sterretjes.
En zie ze weer nu ik nadenk over wat dat betekent.
Over ons.
Allemaal!
Een taboe dat er niet alleen was, maar nog steeds blijkt te zijn!
Macht- en onmachtsmuren rond haar zorg-afhankelijke (klein) kinderen!
Wat een dijk van een kleindochter!
En wat een rotschop deelde die - zeer terecht - uit!
Aan ons.
Allemaal!
10 aug 2006
Sperrgebiet
checkpointcharlie: grens van angst en veiligheid(!ontbrekennog 7 punt reacties!)
reacties 7 bekeken x 25
Abonneren op:
Posts (Atom)
