3 aug 2008

Over klokken en klepels

Het blijft boeiend die niet-bestaande sociale geschiedenis van Neerlands tehuizen, waarvan wij deel uitmaken en die informatie noodzaak.

Nu heb ik mij, dankzij een lachbui bij de herkenning van een foto, kennelijk ook al laten klonen tot "de kinderen".

citaat: "Ingang van 'De Voorzienigheid' in de Elandsstraat
De plek waar de kleuters van het Jongensweeshuis verpleegd werden.
Het viel de kinderen op dat de zusters altijd met z'n tweeën de straat op gingen en schuin de trap afliepen."

Overigens is ook erg veel van de overige historische informatie op die site vooral erg veel
informatie over klokken.
Klokken en klepels, maar kennelijk zonder te weten hoe die klok geklonken zou kunnen hebben.

Er valt de zusters héél veel te verwijten over hoe zij om zijn gegaan met de historische realiteit van hun verleden.
Ook dat is deel van het tehuis verleden van Nederland.
En zeker, ik verwijt ze dat ook. Ik vind dat, om voor mij zeer goede redenen, zelfs misdadig.
Ik ben partijdig.

Maar wanneer ik dit soort onzin zie, dan ga ik - na ongeloof en lachbui - over mijn nek!

En ben ik blij dat ik die koppies én de woorden ken, van die zusters, die broeders én heel veel van de (vroegere)kinderen én hun (klein)kinderen. Dan ben ik blij met die brommende en onmogelijke broeder Boromeus, met Laetitia, en een heel klein beetje zelfs met Ansfrieda, dankbaar voor de trots van Germana, al vind en vond ik die fout.

Ben ik beretrots op het benul van broeder Dalmatius van Heel en de zijnen, waarmee zij een moeizame weg zochten in realistische problemen en belangen, zorgdragend voor ons gezamelijk verleden.

En heel erg blij met een 92 jarige, tantetje en haar nicht, die op zoek was naar haar vader.

Maar zeker ook met de moeite die ik had en nam al die mensen te verstaan.
Waardoor ik mij mijn verleden niet liet afnemen.

Niet door de zusters, niet door minachting, niet door bromberen boven op een berg archiefstukken, maar ook niet door dit soort sites waarvan je je af kunt vragen wat daarmee wordt aangericht maar vooral wie daar eigenlijk iets mee opschiet.

Vooralsnog lijkt het slechts bij te dragen aan het zwijgen van vroegere zorgontvangers.
En dat vind ik in ieder geval meer dan kwalijk én goedkoop.

Misschien ben ik daarbij dan wel vooral blij met die sigarenrook én die schoot van rector Starrenburg.
Zonder het kennen van die rook en die schoot was ik vast niet zo eigenwijs gebleven, maar, zoals zovelen, inderdaad mijn verleden, mijn erfenis - daarmee mijzelf - kwijt geweest!

Maar uh, onbekende, natuurlijk wél bedankt voor die volgende lachbui van mij over diezelfde foto! Laten we dit dus ook maar opnemen bij de ontdekkingstochten over die sociale geschiedenis van de Zorg: (respectloos ) gebruik van bronnen , zoals vroegere zorg-afhankelijken. Om van archief materiaal maar helemaal te zwijgen.

Onverantwoord, kwalijk en heel goedkoop dus.

Geen opmerkingen: